ўс'о на кон'их. У М йгыл'оў йёхыц' нада, дык на кон'их, ц'и так куды — дык ўс'о на кон'их. йа ран'шы быў у калхоз'и пчълаводум, быў и съдаводум. Был'й ў нас бал'шыйа сады бчън', у Бубайёдув'и, у Расн'и бал'шый сат. Запісана ў 1952 г. студэнтамі Аршанскага настаўніцкага інстытута ад М. В. Т рыбу ль, 80 г. ПАНСКАЯ ЛАСКА (Кизка) 107 Бнвала ў пана быў аканом. Аканом хърашб йа;му служыў, за гёта луб'йу йагб пан. Рас гаворыц' йаму пан: «Буду цаб'ё гладзёц' дъ самъи смёрц'и, ход' и н'а зможыш работъц'». А аканом быў разумны и знаў свайб шчасц'а ат пана. Вое' йон и даў йаму такуйу прыкызку: панскъиа ласка, жонк'ина праўда, сын'ийа жалъсц' — дъ парога. Пан йаму н'а вёрыц', гаворыц': «Н'йпраўда!» Аканом гаворыц': «йа таб'ё дъкажу». Чъръз н'икаторъиа ўрём'а йон украў уіпана гусъка, ирын'бс жонцы дамой и гаворыц': «Звары, толк'и н'икому н'и кажы». А жонка кажыц': «йдз'ёты уз'аў?» А йон кажыц': «У пана. Тблк'и н'и кажы н'икому». Ннзаўтра зварыла йагб, зиёл'и. Вышла жонка на вул'ицу, а кума барёц' ваду. йина просиц': «Дай нап'йцца». А кума: «Ц 'и ў цаб'ё, кумъчка, дома вады н'има? Што ты такбие йёла, што пиц' зыхац'ёла? Дык што ты ўс'йгда ръеказвала праўду, а цап'ёр н'а хочыш?»—«Ну, ладна. Скажу таб'ё толк'и аднёй. Тблк'и ты н'икому н'и кажы». Скъзала кум'ё, а кума пыт с'икрёт скъзала другой кум'ё. А тайа кума ды работъла ў пана и сардз'йтыйа была нъ аканома, дык йина ўз'йла, ды й пану зъиав'йла. Пан пьтшчытаў гус'ёй — гус'ёй н'и хватайиц', пьзваў йон аканома и кажыц': «Пав'ёшу цаб'ё за гёта!»—«Дык што, ты ж гаварыў, што ход' и дрённа будз'йм жыц', дык н'и пав'ёшу, а цап'ёр гаворыш — павёшу». —«Ус'ораўнб, —пан кажыц', —пав'ёшу».—«Ну, ладна,— кажыц' аианом,— схаджу дамой, там у ман'ё йосц' грошы, раздзал'ў йих жонцы и дзиц'ам». Пашбу и пан с аканомъм. Раздзал'йу аканом грошы на тры кучк'й и кажыц': «Гёта жонщы, а гёта сыну, а гёта таму, хто павёсиц' ман'ё». А сын и кажыц', што дай их мн'е, йа цаб'ё пав'ёшу. Аканом и кажыц': «Вйдз'иш, пан, сынн'ийа жалъсц' йикайа, а жонк'ина праўда, а твыйа ласка, што зъ гусука хац'ёў павёсиц'». Запісана ў 1952 г. студэнтамі Аршанскага настаўніцкага інстытута ад М. П. Акуленка, 23 г. 108* Бывала идзёц' баба на н'йву и насёц' с сабой раб'бнка, дык йон пъплачыц', паплачыц' и спиц' цйхин'ка. С адзйц' за столъм, дык йайё и н'и видац' атул'. Пбидз'ьм пъдымац
Дадатковыя словы
аианбм, аканбм, аканбма, аканбмъм, атўл, балшый, балшыйа, бубайёдуви, будзйм, былй, бўдз'йм, вадў, вйдзиш, вулицу, гавбрыц, гавбрыш, грбшы, гусёй, дзицам, жбн, жбнка, жбнцы, жбнщы, жонкина, зиёли, зйёл'и, змбжыш, зъиавйла, зъйав'йла, зыхацёла, ирынбс, йа;мў, йамў, йгылоў, йдзёты, калхбз'и, калхози, кбн'их, кйзка, коних, кумё, кучкй, кўчк'й, луб'йў, лубйу, манё, мне, н'икатбръйа, н'икбму, напйцца, нбма, никаторъиа, никому, нима, нйву, нйпраўда, панскъйа, парбга, пашбў, пбидзьм, пбйдз'ьм, прбсиц, пчълавбдум, рабб, раббнка, раббтъла, раздзал'йў, раздзалйу, раздзалў, раншы, расни, самъй, сардзйтыйа, сикрёт, смёрци, стблъм, схаджў, съдавбдум, сынийа, сыннийа, табё, такбйе, такўйу, тамў, тблки, толки, узаў, усораўнб, хацёў, хбчыш?»—«ну, хватаййц, цабё, цапёр, цйхинка, шчасца, ўзйла, ўрёма, ўсйгда, ўсо
2 👁