ВАДЗІЦЦА, дзс. — ссориться, судиться. Гады са два, як яны водзяцца (Азярэцк, Сен. р.). ВАДЗІЦЬ, дао — 1) мешать. Што табе тут вадзіць? (Чарніца, Лёз. p.j; 2) вредить. Маладыя яблыкі заўсёды вадзяць (Ходцы, Сен. р.). ВАДЗЩЬ, дзс. — водить. Дзе мужык жонку за касу водзіць, там жыта родзіць (Марцінкава, Сен. р.). ВАДЗЯНАЯ C T P A K IB A -роголистник, Geratophyilum sumbersum L. et G. demersum L. А нашто ты вадзяную страківу рвеш? (Пожынкі, Сен. p.). ВАДЗЯНІК, a, м. — водяной. Вадзянік спудзіў каня (Кляшчыно, Беш. p.). ВАДЗЯНІКІ, оў, м.—обморочное состояние. Мяне вадзянікі водзюць (Госьміра, Сен. p.). ВАДЗЯНКА, ж. — кадка для воды. Нешта наша вадзянка цячэць (Азярэцк, Сен. рЛ ВАДЗЯНЫ АРЭША К — чилим. Trapa natans L. Вадзяныя арэшкі вун там растуць (Лужасна, Куз. p.) ВАЙСТРАК, а, м.—острие. Hi сячы там — патупіш вайстрак (Макаравічы, Беш. p.). ВАЙЦЯЦЬ, дзс, — упрекать. Што ты ўсё вайцяеш за разьбітую пасудзіну? (Гравы, Сен.р.). ВАКЕНЬНІЦА, ж.— ставня. Зачыні вакеньніцы (Купіна, Віц. p.). Пар. аканіца. BAKHO, н. — окно. Засьцяклілі вакно (Застадольле, Сен. p.). ВАКОЛІЦА, ж.—окрестность, местность. 3 якея ты, чалавеча, ваколіцы? (Машкі, Сен. p.). Пар. аколіца. ВАЛАВОДЗІЦЬ, дзс.—водить за нос. Кінь ты яго валаводзіць, ён табе ня пара (Пятніцкая, Беш. р.). ВАЛАВЯНЫ— оловянный. Валавяны прут гнецца (Гарывецк, Сен. р.). ВАЛАКІТА, ж,—волокита. Ня скора пройдзіць ета валакіта (Баравыя, Куз. р.). ВАЛАН, а, м. — вид оборки внизу юбки. Які у цябе вялікі валан! (Застадольле, Сен. р.). ВАЛАСАПЕД, a ut.—велосипед. Ён ехаў на валасапедзе (Мішкава, Куз. р.). ВАЛАСЕНЬ, я, м,—1) гнойный нарыв, костоед. Panarithium. У Арыны валасень сапсаваў на руцэ рабочы палец (Санікі, Беш. р.); 2) сокольник волосистый. Hieracium Pilosella L. Ды валасень там не расьцець (Астроўна, Віц. р.). ВАЛАТОУКА, ж.—курган. На поле ёсьць валатоўка (Дзямідавічы, Чаш. |).). ВАЛАТОЎКІ, ж. — кладбище. Паміраць зьбіраюсь, ды баюся на валатоўках месца няма (Ходцы, Сен. р.). В АЛАЦЭНЬКА, ж ~ копна сена. Награблі адну валацэньку (Ст. Беліца, Сен. р.). ВАЛАЦНЯ, ж. — стог. Цэлую валацню нагроп сена (Ганкавічы, Беш р). ВАЛАЦУГА, аг. — 1) бродяга. Гэты валацуга усё пражыў (Слабада, Чаш. р.); 2) волокита, муж, который волочится за чужими женами. Валацуга ты пракляты! (Навікі, Віц. p.). ВАЛАЧОБНІК, а, м,— славепьщик, песенник, который ходит вместе с друг и мина Пасху по селам и поет песни соответствующие празднику, славит хозяев и т. ц. Летась на Вялікадня хадзілі валачобнікі (Сялец, Чаш. р.). Увечары хадзілі валачэбнікі (Aciнаўка, Беш. p.). c
7 👁