Віцебскі краёвы слоўнік (1927). М. І. Касьпяровіч

У Р Ы ЦЦ А, дзс. — врыться. Урыйся ў сена (Салаўёва, Выс. p.). УСЕ ЧЫСЬЦЕНЬКА — все поголовно. Бабаедаўскія шляхты пашлі ў касьцёл yce чысьценька ў брылях (Пацкава, Сен. p.). УСЁТКІ—все-таки, все-же. Алі усёткі аддаў мне тую рату (Чараўкі, Сен. p.). УСКАЧОК— вскач. Мы ехалі ўскачок (Ст. Беліца, Сен. p.). УСКРЭСЬЦІ, дзс.—воскреснуть. I ты ня ўскрэс?(Рыбчына, Cip. p.). УСКУРНУЦЦА, дзс. — неожиданно появиться, всплыть. Ня было, ня было, дай ускурнуўся (Копцевічы, Чаш р.). УСЛОН, у, л*.—скамейка. Падай уелон сесьць чалавеку (ВеЛЯШКОВІЧЫ, Лёз. р.). УСМ АК —всласть. Усмак паеў, даўно ўжо так ня еўі (Шаркі, Куз. p.). УСПАМІН, у, м.— воспоминание. На успамін ей пярсьцёнкі даваў (Яноўшчына, Беш. p.). УСПОЛ, y, м.— река ниже плотины. На ўсполе шчук б'юць васьцямі (Пятніцкая, Беш. p.). Пар. іспол. УССОП АК, у, л*.—небольшой курган. На тым уссопку сідзелі (Казьяны, Cip. р.). УСТАВАЦЬ, дзс. — вставать. Уставай, до'спаць! (Валькі, Cip. p.). У С Т А В IЦ Ь, дзс.—вставить. Устаў новую Салонку (Застарыньне, Беш. р.). У С ТА ЦЬ, дзс. — встать. Hi кайся рана ўстаць i малады жаніцца (Алексін|чы, Сен. р.). УСТОРКНУЦЬ, ў.-н а сад и т ь. Вазьмі хварасьціну i ўсторкні на яе рыбу (Навасёлкі, Сен p.). УСТРЫВАЦЬ, дзс. — 1) лезть всюду, принимать во всем участие. Так яму й нада: ніхай ні 2Г ўстрываіць усюды (Навікі, Віц. p.); 2) утерпеть. Ен ні ўстрьівае, кап ні гаварыць (Бель, Выс. р.). У С Т Р Ы МА Ц Ц А, две.—ўудержаться. 1 як ты ня ўстрьімаўся? (Сянно, Сен. р.). УСТУПЕЦ, а, м.—ступенька; Кінь ты лазіць па етых уступцах у еты касьцёл! ( К рынкі, Выс. р.). У С Т У РЫ Ц Ь, дзс.—поднять, разбудить. Я яго ўстурыла на залаку (Храпавічы, Куз. р). УСТУЖ КА, ж.—лента Дай на грыўню ўстушку (Берашоўцы, Беш. р.). Пар. істужка. У С Х А П І Ц Ц А, дзс.—быстро встать, подняться. Яны ўсхапілісь i памаглі брату (Баравыя, Куз. p.). У СХОД, у, м —\) восход. На ўсходзе сонца ўстаў (Слабодка, Куз. р); 2) восток. Учоры вечер дуў з усходу (Глебаўск, Сен. р.). УСХОДЗІЦБ, дзс. — всходить. Нешта мае буракі ня ўсходзяць (Забор'е, Сен. р.). У СЫ П А Ц Ь, дзс.— всыпать. Усыпал i бочку бульбы (Касачы, Лёз. р), УСЬСЕСЫДІ, дзс — возсесть, сесть верхом. Быццам сам чорт усьсеў на яго (Навікі, Віц. p.). УСЬСЕЧ, дзс. — зазубрить о что-либо твердое косу или топор. Усьсек касу ап камень (Пожынкі, Сен. р.) У СЫДІХАМІРЫЦЦА, дзс.—успокоиться. Ну, усьціхамірыўся; хай высьпіцца! (Рыбчына, Cip. р.). УСЫДЯЖ — 1) вдоль. Усьцяш дарогі лес (Падбярэзьзе, Віц. р.); 2) цугом. Коні былі запрэжаны ўсьцяш (Селядцова, Беш. р.); 3) сплошь. Усьцяш лесам паедзім (Карма, Куз. р