ДЗІВІЦЦА, 9ас.— удивляться. Чаго ты дзівішся, як баран на новыя вароты? (Вышадкі, Меж. р.). ДЗІВІЦЬ, дзе. — удивлять. Пашоу народ дзівіць сваей галавой (Расна, Сен. р.). ДЗІВ0СНА— у д и в и т е л ь н о, причудливо. Дзівосна ў іх усё ета робіцца (Пудаць, Сур. р.). ДЗІДА, ДЗІДКА, же. — суковатая палка. Кінуў дзіду пад ногі (Сялец, Чаш. р,). Прыгожая у цябе дзідка (Вербялі, Cip. р.). ДЗІК, а, м.— 1) дикий кабан. Sus scrofa L. У нас дзікоў ужо няма (Дзяды, Cip. р.); 2) спорынья. Claviceps purpurea Tub. На жыці многа дзікоў (Сідоры, Меж* p) ДЗІКАЯРАБІНКА — пижма. Tanacetum vulgare L. Ета дзікай рабінкі лісты (Пад б я р з з ь з е, Віц. p.). ДЗІКЛІВЫ — застенчивый, пугливый. A нашы дзеўкі дзіклівыя (Вербялі, Cip. p.). ДЗІРАВІЦЬ, дзс.— продырявливать. На што дошку дзіравіш? (Асінаўка, Беш. p.). ДЗІРАВО, «. — часть сохи, на которую набивают лемехи. 3 гэтай крывіны будзіць харошае дзіраво (Кайтанова, Куз. р.). ДЗІРАВЫ, ДЗЮРАВЫ — дырявый. УСяргея дзюравая сарочка (Замошша, Сен. р.). Д з i р а в а я дзешка цячэць (А л е к с i н i ч ы, Сен. р.). ДЗІРКА, ДЗІРАЧКА, ДЗЮРАЧКА, ж.— дырка. Усё поле у дзірачках (рэшата) (Ст, Ранчыцы, Беш. р.). У армяку маленькая дзюрачка (Селядцова, Беш.р.), ДЗІЎНА— удивительно. Во, як было дзіўна! (Мікалаёва, Куз. p.). ДЗІЎНЫ— удивительный. Дзіўныты хлопец! (Кузьміно, Сен. p.). ДЗІЧ, а, ў.--бородавка. Verruca. УСьцяпана на абліччу дзічы дужа бальшэя (Расна, Сен. р.). ДЗІЧКА, ж. — д и ч о к, дикая яблоня. Pirus Malus L. Дзічку ў полі хлопцы абламалі (СІдоры, Меж. p.). ДЗУБНУЦЬ, две.—ударить чем либо острым. Дзубнуў ёй калом пад самае сэрца (Амільлянова, Лёз. р.). ДЗЫБАЛА, аг. — большой нескладный человек, ён ходзіць, як дзыбала (Лясьнікі, Сен. р.). ДЗЫБАСТЫ—с длинными ногами Наш Сямён дзыбасты хлапчына (Пятніцкая, Беш. р.). ДЗЫЛІНКАНЬНЕ, ДЗЫНКАНЬНЕ, м.—звенение. Кінь ты свае дзынканьне ў шклянку! (Расна, Сен. р.). Сіплае дзылінканьне гэтага балабону (Оўсішча,Сен.р.). ДЗЬВЕРЫ, ж. — дверь. Дзе ключ ад дзьвярэй? (Рудня, Аз. р.). ДЗЬВЯРЫНА, ж. — створка двери. У пуні саломенная дзьвярына (Бараўляны, Куз. р). ДЗЬМУЦЬ, дзе.— дуть. Ня дзьмі на агонь! (Кузьміно, Сен. р.). ДЗЮ, ДЗЮШКА, вкл. — зов свиней. Дзю, дзю, сьвінкі мае! (Рыбчына, Cip. р.). Дзюшка, дзюшка, дзюшка! (Ульлянавічы, Сен. р.). ДЗЮБА, же.— клюв. Чамугэта у савы такая крывая дзюба? (Сукрэмна, Сен. р.). Пар. дзёўб. ДЗЮБКА, at.— длиноносый человек. Паехаў нейкі дзюбка (Семянцова, Беш. р.). ДЗЮНЬДЗІЦЬ, дзе.—лениво работать. Hi работаець, а толькі дзюньдзіць (Лужасна, Куз. р.). ДЗЮБАНОСЫ—с похожим на клюв носом. Ня гожы маладзён— нейкі дзюбаносы (С ь в я р д л ы, Беш. р