ДЫ СПУТ, у, м.— спор. І ён лезе ў дыспут! (Ульлянавічы, Сен. р.). ДЫ ХАВІЦА, ДЫ ХАЛІЦА, ж.— удушье, одышка. Дыхавіца бываець у коні i ў людзей (Пятніцкая, Беш. р). Ня купляй каня — ён з дыхаліцай (Застадольле, Сен. р.). Д ЫХ А Н Ь Н Е, н. — дыхание. Дыханьне цяжкае зробілася (Марчонкі, Сур. р.). ДЫ ХАЦЬ, дзс.—дышать. Яму цяжка дыхаць(Мікалаёва, Куз. р.). ДЫ ХТУ ДАЦЬ—дать нагоняй. Ой, даў яму дыхту! (Азярэцк, Сен. р.). ДЫШ АЛЬ, я, м. -— дышло. У маім плузе зламаўся дышаль (Ходцы, Сен. р). ДЫЯМЭНТ, у, м. —алмаз. Без дыямэнту балонкі ня выражаш з гэтага аркушу (Сянно, Сен. р.). Е. ЕДКІ — 1) резкий, холодный. Вада такая едкая (Новае Сяло, Беш. р.); 2) с'едобный. Едкую бульбу адбірай сюды, а сьвіную у тэй катух (Горбава, Лёз. р.). ЕДНАСЬЦЬ, ж. — единодушие, согласие. У нас заусёды такая еднасьць (Дубнікі, Сен. р.). ЕЖ А, ж. — еда. Брыль — не адзежа, сырапеня ня ежа (Палуянава, Гар. р). Е З, а, м. —запруда в реке из кольев и сучьев для весеннего лова рыбы. Ез— гэта застава на рацэ, каб вясною лавіць рыбу (Аськершчына, Беш. р.). ЕЙНЫ— ее. Гэта ж ейны бацька (Баяршчына, Сен, р.). ЕЙ П РАВА— верно, правда. Ей права будзе ў нас ігрышча (Гарадок, Гар. р.). БЛАНКА, ж.—і) елочка. Елачак прывёз прадаваць (Сянно, Сен. р.); 2) узор на ткані из ломаных горизонтальных линий, пересекаемых на известном расстоянии прямыми вертикальными. Палатно на рушнікі выткала ў елачку (Сукрэмна. Сен. р.). ЕЛІЦЬ, дзс. — подобно еловой игле колоть, надоедать. Еліць тут цэлыя суткі (Сянно, Сен. р.). ЕЛКА, ж.— ель. Picea excelsa Link (Abies excelsa DC). У нашым лесе елкі да сосны (Шарыпіна, Беш. р.). ЕІІЬНІК, зб — еловый лес Я хадзіў у ельнік за кабылай (Лясьнікі, Сен. р.). ЕМЕ, н.— с'естное. Емя усякага ёй на водветкі нанесьлі (Вышадкі, Меж. р.). ЕМ1НКА, ж. — отборный картофель для употребления в пищу. Адбірай больш емінкі, бо зіма вялікая (Чараўкі, Сен. р.). ЕНЗА, at.— дерзкий Пападаець етаму ензе на ўсякім ігрышчы (Котава, Сур. р.). ЕНЗАЦЬ, дзс,—дерзить. Ензаў, пакуль ня вывялі вон (Лятоўшчына, Куз. р.). ЕНК, у, м., ЕНКАНЬНЕ и.— стон, стонание. Надаеў мне яе енк (Чараўкі, Сен. р.). Нечым уняць яго пастаяннага енканьня (Лясьнікі, Сен. р.). ЕНЧЫЦЦА, дзс.—стонать, мучиться. Паглядзі, Ян, чаго там сабака енчыцца? ( В я ж ы ш ч а, Беш. р.). ЕНЧЫЦЬ, дзс. — 1) стонать, хныкать, ныть. Хвядос енчыць сваім жыватом ( С у к р э м н а
Дадатковыя словы
седобный, сестное
3 👁