генічка. Кычаўся як быбак то ны палу, то на печы. Помню, ляжыць у Полькі на печы, ногі зыдраўшы, рукі пыд гылаву i гаворіць: — Зьеў ба, зьеў ба кісяльку. Зьеж папробый. Ны кісель нада зыработыць. КАНЕЦ СВЕТУ Пріехыў к нам у дзяреўню каморнік зямлю дзяліць. Стыяў у нас. Раз наехыла к яму гасьцей многа-многа. Як бягіць-бягіць ка мне Домна. Мы рядым жылі. Мне було гадоў шэсьць, а Домна ну пуўтыра года старей. Мы дружылі. Іна гаворіць: — Ета. прістаўленія сьвету. Людзей будуць лавіць, а тады казьніць. — Што ж нам дзелыць? — спрашывыю. — А пойдзім тапіцца. Ны Пыдгародзьдзі сажылкі-сажылкі былі вадою пыналіты. Поўныя як вока. — Мы атойдзім ац сажылкі, каб рызыгнацца. — Ну, госпыдзі божа, блыгыславі! — піряхресьцімся, вочы заплюсьнім i бягім. Вочы заплюсьнім, a шчэлычкі вузінькія кінім. Пыдбягім т берігу, вычамі луп — не-а, страшна. I йна ня хочыць первыя у ваду прыгыць, i я ні хачу. Мы можа раз дваццыдь рызгыняліся. Бягім-бягім, дыбягім — i страшна. Ніяк ні пыряшым тапіцца. Ужо, кажыцца, усё, піряксьцімся. А толька да беріга дыбягім — не, ня можым асьмеліцца. Што мы набегылісь, што ныбыялісь! А там жа глыб-глыб! Каб укінуўся, i ня выліз ба. Во каб хто-небудзь быў тама путней, узяў прут ды даў-даў прута. Так мы i ні пытапіліся. А тады рыззнакоміліся с каморнікым. Ен пысылаў нас у ягыды. За міску плаціў пітнаццыць капеік. Пыбягім скорінька зы быльшак, ныбярём па міскі ягыд, i ў цябе ужо пітнаццыць капеік ёсьць. Тама ягыд-ягыд було! Буйныя-буйныя. Настолька було ягыд красных. Траву кыла борка разгорніш — ягыд як насыпына. Самі ядзім сколька хочым. I каморніку нясём самых луччых
4 👁