Пашлі абедыдь. Пыдалі яму суп. Пыглядзеў ён: — Якей ета суп? Ета крупеня! Ны шахтых ён нядоўга гіабыў. Скора вярнуўся. Помню, рубахі насіў доўгія, пы калена. Hi гузіка, нічога. Красныю стужычкыю каўнерь зывязын. На вуліцу выйдзіць, абея рукі ну грудзях задзеніць у выратнік i стаіць. КАБ БЫУ ЦАРОМ У тоя ўремя тожа пы-разныму жылі. Хто работыў, тэй біс куска хлеба ні сядзеў. Ен i зямлю абрыбатывыў, i скот дзіржаў. A Пархвен быў гультай, работыць ні хацеў. У яго було два надзелы зямлі. У нас ета ўжо быгач шчытаўся. Ого, два надзелы! Дзеўка пайціць к такому хызяіну зы шчасьця мела. A ў яго зімля пустувала. Праўда, яго палоскі усігда былі крайнія, скот выбіваў, вытаптывыў. Hy ў харошыга хызяіна i ны крайніх палоскых быў ба хлеб. A ў Пархвена не, ні було. У яго дайжа карова калі была, калі не. A сьвіньнёнка i ці дзіржаў калі. У людзей сала, мяса, a ў яго сім'я сьмігуіцца аб бульбіні ды аб шчаўлі. Праўда, кыбылёнку дзіржаў, калёсы былі пулуманыя. Летым ён венікі візаў. Нывяжыць венікыў, ускладзець ны калёсы i павёз у горыд. Там прыдасьць, капейкі нейкія возьміць. Алі ж якея грошы за венікі. ён гываріў: — Каб я быў царём, ныслаў ба у хаці саломы пы caмыя вокны, сала сыроя еў ба c хлебым i спаў. Болыны б нічога ня дзелыў. З'ЕУ БЫ КІСЯЛЮ Ета дужа даўно було. Жыла нейкыя Мархва. Hi знаю, зь якога іна роду была, ці былі ў яе свае хто-небудзь. Хаты ў яе ні було, хызяйства ні було, зямлі тожа ні було. Жыла пу чужых хатых, айдзе год, айдзе два. Патроху пымыгала людзям, то тоя зьдзелыіць, то тоя. Зь естыга i кармілыся. A быў у яе сын Півон, здаровый лабрэціна. Гультай-гультай быў, ні хацеў дзелыць ніча
Дадатковыя словы
зеу, сімя
4 👁