сеў ны яе. A тады думыіць, айдзе ж мыя рыжыя жарёбычка. Туды пыглядзеў, туды — нійдзе ня відна. Куды іна пабегла, думыіць. Паехыў пыд Радкеўшчыну — ні відаць, пы Зяціцкій дарогі пад'ехыў r Гырбацкыму логу — i там німа, у Стахоўшчыну паехыў, ны Пірагоўскій лог, усё Зыбылыпачча аб'езьдзіў. Пыд абеды ужо едзіць па Сімыныву, нейкіх мульчуганыў спрасіў, ді ня відзілі яго жарёбычку. Тэя скызалі, што нійдзе ня відзілі. Тады пыд'іжджаіць ужо t дзяреўні, узноў спрашыіць. — Дзядзька,— гаворюць яму хлопцы-пудуросткі,— ты ж на ёй сядзіш. Як пычаў ён лаіцца, крічаць. Спырьхнуў ж жарёбкі, тады ўзноў сеў. Пасьці пуўдня езьдзіў, шукаў. Што хохыту було, што рёгыту. Доўга ў дзяреўні помнілі. Кылі што, дык, бувала, i скажуць: — Шукаіць, як Антон рыжыю жарёбку. Сьміяліся, гіакуля троху-патроху забылі. Я САМ ТУТ Ета було ішчэ ды калхозыў, ну хутурах. Вісна была дужа цёплыя i сухая. Пыхаць ужо выіхылі. Арьхіп пычаў пыхаць бульбянішча пыт пышаніцу i зыпаліў бульбоўнік нідалёка ац свайго гумна. А дзень быў з ладным віцярком. Яму крічаць: — Арьхіп, што ты дзелыіш, гумно згаріць! А ён атвічаіць: — Чаго яно згаріць, я ж сам тут. Ат'ехыў ён с плугым у канец загона. А яму крічаць: — Арьхіп, гумно гаріць! Глянуў ён, а агонь па ўсёй крышы ўжо скачыць. Як зыкрічыць етый Арьхіп: — А-я-яй, а што ж дзелыць!.. , Згарела гумно, вецір рызмыхаў ураз. Во табе й сам тут. ЯК АДАРКУ ХАВАЛI Памёрла Адарка Кроціха. Яны жылі зу Чубуком на Міждарожжы, пысярёд. Ну, сыбраліся бабы, памылі, пыклалі, асталіся наныч. Вечыр прайшоў. Ноч зуступіла. Сідзяць, гамонюць. Пакойніца ліжала, ліжала, а тады
Дадатковыя словы
абезьдзіў, атехыў, падехыў, пыдіжджаіць
5 👁