Задзірлівый твой шкарпэцічык, з балыйымі вока ну кулак нясець. ШКАРПЭЦІНА м. i ж. Упартая асоба. Такога шкарпэціну трудна піряспоріць, што ты яму дыкажыш. Павеліч. ШКАРПЭЦІШЧА. Етый шкарпэцішча рімушка толька паслухыіць. ШКАРУДНІЧАННІК м. Задзіра, упарты чалавек. Абоя яны адзінакывыя шкарюднічыньнікі, нечыга npa іх тулкуваць. ШКАРУДНІЧАННІЦА ж. Hy ŭ шкарюднічыньніца яе залоўка, чаго толька ні прідумывыіць! ШКЛЯННЁ н. метаф. абразл. Вочы. Пратрі сваё шкляньнё, ці ты ня відзіш, што яны табе пацсовывыюць! ШКОЛЕННЕ н. Прабіранне, ушчуванне. Маім пымагло школіньня, як нытацыю цётка дыла, дык троху слухыюць. ШКОЛЕННІК м. Той, хто прабірае, ушчувае. Якей ic Кузьмы школіньнік, ён голысу на іх ні павысіў. ШКОЛЕННІЦА ж. На іх нада тыкая школіньніца, як Трыхімоўна, яе б аднаго голысу быяліся. ШКОЛІЦЬ незак. Прабіраць, ушчуваць. Ці ты школь яго ці ня школь, а як зыдаўся неслух, такім i будзіць. ШКУМАДЗІЦЬ незак. эмац. Шкуматаць, рваць. Што яны глідзяць, на іх што ні надзень, усё шкумадзюць. ШКУМАЦЕННЕ н. Шкуматанне. Посьлі шкумаціньня нічога тамыцька ня выбіріш, выкідывыць нада. ШКУРАННЕ н. метаф. Праборка, біццё. На іх нада ні такоя шкуряньня, во цірісьсядзельнік ба уняў. ШКУРАЦІНЫЙ, ШКУРАЦІНЭЙ прым. Скураны. Тут ба нада шкураціныю апшыўку зьдзелыць, кряпчэй ба дзіржалыся. У яго быў шкурацінэй мяшочык. ШКУРАЦЬ, ШКУРЫЦЬ незак. метаф. Прабіраць, біць. Квакуха так шкуряіць катоў, што яны яе кругом двыра аббігаюць. Утрёх як узяліся, шкурілі яго, шкурілі, дый шкуріць большы некуды. ШКУРБАЦЕНЬ м. эмац. Зношаны скураны абутак. Адзін шкурбацень ёсьць, другого ні найду. Узьдзела шкурбатні ды топыю. ШКУРБАТНЯ ж. зб. Пьіглядзі ў етый шкурбатт, можа найдзіш што на ногі ныпяць
Дадатковыя словы
шкўрілі, шкўріць
0 👁