ХУРЧЭННЕ н. метаф. Злоснае бурчанне. Наслухыліся мы i хурчэньня, i гырчэньня, / старік, i старуха былі дужа буркатлівыя. ХУРЧЭННІК м. эмац. Злосны буркун. Hy ŭ ныдаеў хурчэньнік, зу любую мелыч вайну ушчынаіць. ХУРЧЭННІЦА ж. Нілізя було падумыць, што Галя такою хурчэньніцыю станіць. ХУРЧЭЦЬ незак. метаф. 1. Мурлыкаць. Кошка кылы малых скруціцца i хурчыць, пакуля засьнець. 2. Злосна бурчаць. Зы ўсякыю ірунду пычынаіць хурчэць, ныдыядлыя стырая. ХУХВЫРАННЕ н. эмац. Безгустоўнае апрананне. Ны Танічкіна хухвыріньня мы наеледзіліся уволю, большы некуды. ХУХЦІ выкл. Пра выражэнне стомленасці. Хухці мне, пысяджу мінутычку. Ох, хухці, зымарілыся! ХУЦЬ злучн. Хоць. Яму хуць гьіварі, хуць ні гыварі, сваё тваріць. Гатоў хуць куды. ХЫРЛА м. i ж. эмац. Хваравітая, заняпалая асоба. Сколько я помню, ён усё такей хырла. Хырла ці ня хырла, а ў дваре пырядык віла луччы ні нада. Памянш. ХЫРЛІК м ХЫРЛАЧКА м. i ж. Зыдаўся нейкій хырлік, мучыюцца зь ім который год, усё пы дыктырах ды хвіршылах возюцца. Куды только яны ic сваёю хырлычкыю ня кідыліся, ніхто нійдзе ня можыць паможч. Узмацн. ХЫРЛІНА. Ніхай сваю хырліну пысылаіць лён аббіваць. Павеліч. ХЫРЛІШЧА. Даўно я тога хырлішчу ні сустрюкаў, іньціресна б ны яго пыглядзець. ХЫРЛАЎ, ХЫРЛІН прым. Прыналежны хваравітай, змарнелай асобе. Я чую, што ema хырлыва сапеньня. Наслухыюцца хырліных рызгаворыў, тады самі трілюды пы дзяреўні разносюць. Памянш. ХЫРЛАЧКАЎ, ХЫРЛІЧКІН. Hi чыпайціся вы c хырлычкывыю выпріжжу, только сквілу надзелыіця. I Лідка стыяла, слухыла хырлічкіны трілюды, як тая ў турксіні Віцьку устреціла. ХЫРЛЫ мн. метаф. Хвароба. Нейкія хырлы нываліліся, трецьцій месіц кахікьііць, нічога ні праходзіць
Дадатковыя словы
хўхці
0 👁