Я Стыранёнкывыга дзянькыньня наслухылыся — дос. д з е н ь к а ц ь, д з я н ь к а ц ь, д з е н ь к а ц ц а, ДЗЯНЬКАЦЦА незак. неадабр. Весці пустыя размовы. Дужа б хырашо було, каб іна пірістала дзенькыць хущ ны мінутку. Прідзіць, пуўдня сядзіць i дзянькыіць nycтоя. A ета Міхасёнык тута сядзеў, дзенькыўся, хут ты яго було прыгыняй. Ну што ты, узноў пойдзіш туды дзянькыцца, яны цябе скора пірістануць у хату пускаць. ДЗЕРАНУЦЬ зак. метаф. Кднуцца наўцёкі. Кошка баіцца сыбак, як дзірянець на вербу, a тады глядзіць зьверху: айдзе яны, ДЗЕРБАЛЫЗКАННЕ н. эмац. Выпіванне. Пыдажджыця, скора дзірбалызкыньня вам мінецца, пацьцёлычык у Лівынка ці ні кынчаіцца. ДЗЕРБАЛЫЗКАННІК, ДЗЕРБАЛЫЗНІК м. эмац. Выпівоха. Айдзе ў такога дзірбалызкыньніка зацэлііць капейчына. Знаю, што ён дзірбалызьнік ні пасьледній, чаркі нійдзе ні абойдзіць. ДЗЕРБАЛЫЗКАННІЦА, ДЗЕРБАЛЫЗНІЦА ж. Я гляджу, што ты дзірбалызкыньніца стала ня хужы Сямёна. Ого дзірбалызьніца, як іна кулдыкыіць чарычку! ДЗЕРБАЛЫЗКАЦЬ незак. эмац. Выпіваць. Любілі б дзірбалызкьіць, каб хто купляў ім ды стынавіў. ДЗЕРБАЛЫЗНУЦЬ зак. Выпіць. Пыхваліціся, ці ладна вы ўчора дзірбалызнулі ў Каробчыні. ДЗЕРВЯНЕЦЦА незак. метаф. Нямець, траціць адчувальнасць. Сыма ні знаю, ач чаго, дзень хаджу нырмальна, а ну другей дзень дзірьвянеіцца ныга, іціць нілізя. ДЗЕРВЯНЭЙ, ДЗЕРВЯНЫЙ прым. 1. Драўляны. Ці тута дзірьвянэя ручкі, ці різіна тыкая? Ету палку i дзірьвяный клін расколіць. 2 перан. Застылы, зацвярдзелы. Ці ў цябе язык дзірьвянэй, што ты нічога ні рыскажыш. Сталі ногі нейкія дзірьвяныя, ня хочуць іціць. ДЗЕСЯЦЕРА ліч. Дзесяцера. Дзісяцёра мушчын паспробый-ка ныкарміць, іна зы нядзелю з ног зьбілыся, варёмшы i гутуваўшы. ДЗЕТВАРЫШЧА ж. зб. павеліч. Дзетвара, дзеді. Раншы ў дзяреўні дзітварішчы було, у кажным дваре na нескылька, a цяперя i голысу дзіцёнкывыга ні пачуіш. ДЗЕУБАЧЫНАЮ, ДЗЁУБАМ прысл. груб. Нерухома. Сядзіць у дваре дзіўбачыныю, нікуды йціць ня хочыць, думыіць, я яга зы дырма карміць буду. Чаго ён тама 5. Зак
0 👁