ДВАРУГА, ДВАРЫШЧА м. эмац. Вялізны двор. Цяперя такея дварюгі ніхто ні разводзіць як раншы. Дварішча-дварішча быў, i скоту поўна, хызяйства харошыя рызьвялі, толька мала папользывыліся. ДВОРИЯ ж. Панская сядзіба. Баріня пыставіла яго сьцярежч дворню, i ён быў сторыжым, доўга быў. Мы часта бегылі на дворню, зь Нюлію гулялі. ДВУХЛІШНЫЙ прым. Двудушны. Мне тыкі гываріў Мысяёнык, што ета двухлішный чылавек, ня верь яму, дык хто ж ба падумыў, што ён такей. ДВУХРОЖКІ мн. Драўляныя вілы з двума рагамі. Ёмкінькія двухрожкі былі, струшынку трясьлі імі. Памянш. ДВУХРОЖАЧКІ. Апскабліў, абгладзіў двухрожычкі, што ў руках дайжа ня чутны. ДЖГАННЕ н. Сцябанне крапівой. Во як я цябе пыймаю, во ета будзіць ныстыяшчыя dmfaHbў. ДЖГАННІК м. Той, хто пячэ крапівой. Я к злаўлю я тога джганьніка, саўсім пысаджу ў крапіву. ДЖГАННІЦА ж. Січас ты, джгиньніца, пупадзесься мне ў рукі, ныджгаісься. ДЖЫГНУЦЬ зак. метаф. Шпарка, імкліва пабегчы. Ён схваціць кычарьгу ці вілышнік, яны як джыгнуць, ці ён дагоніць. ДЗВІЖОЧКАМ прысл. 3 дяжкасцю, асцярожна (перамяшчацца, рухацца). Чуць-чуць дзьвіжочкым піряйду хату, зы парог ні магу піріступіць. ДЗЕБЯЛЕННЕ н. жарт. Моц, дужасць. Пры якоя дзі■бяленьня ты гаворіш, кылі яму даўно за восімдзісят niріваліла. ДЗЕБЯЛЕЦЦА незак. жарт. Мацнець, дужэць. Bo-o, гыварі, што Губарёнык слабый, ён с кажным днём дзібялеіцца. ДЗЕВІШЧА ж. павеліч. Дзяўчына. Была сухенькыя, дробнінькыя, a ўчора мы увідзілі яе ў горыдзі: дзевішча рузгудувалыся, ні скажыш, што Тыцяніна дычка. ДЗЕВЯР'Е н. зб. Дзеверы. Як прівядзець дзівярьё ны вічарінку, к яму дужа ні пацступісься. УСызынка .многа дзівірья. ДЗЕВЯЦЕРА ліч. Дзевяцера. Я хырашо помню, што нас тады було дзівяцёра, мы троя судык разым ішлі. ДЗЕД м. Лопух. Дзядоў нарвуць, а тады мыхаюць у дзевычык i цыляюць у валосься. ДЗЕНЬКАННЕ, ДЗЯНЬКАННЕ н. неадабр. Пустыя размовы. Схадзі, ежылі хочыш паслухыць дзенькыньня