Народнае вытворнае слова (1983). Том 2. Г. Ф. Юрчанка

лужальца. Глянь, i малый пужальца дзелыіць, тожа пынясець ставіць. Пужанне н. Палохание. Ніхай ён луччы сваю жонку пужаіць, а мне яго пужаньня ня дужа страшна. Пужаннік м. Той, хто палохае. Ніхто твайго пуж&ньніка ні баіцца. Пужанніца ж. А йдзі ты, пужиньніца, t богу, ці ты цэлый дзень будзіш сядзець віряб'ёў пасьвіць. Пуза н. Бруха, чэрава. Памянш. пузка, пузіка, пузічка. Во пузка наеў, гладзінькыя стала. Нясгка, нясі сваё пузіка, я пыгляджу, ці хырашо ты пад'еў. Выстыўляіць пузічка на сонца, греіць. Зневаж. пузёнка. Нада яго памыць, ён усё сваё пузёнка пыцырапыў. Павеліч. пузішча. Пузішча наеў, што яму хадзіць цяжола. Пузач м. Брухач. Прііжджаў Анькін пузач, рызадзет, ряжышча —во, красныя. Узмацн. пузачына. Твайму ny~ зачыну толька ны баку выляцца, a ні на торх іціць. Пуздрачанне н. Біццё (кухталямі). Ня дужа ён cnyжаўся твайго пуздрячыньня, ны яго бізунчык харошый нада. Пуздрачына м. Таўстун. Такей пуздрячына стаў, што на дзікый казе ні аб'едзіш. Павеліч. пуздрачышча. Некуды Варычкін пуздрячышча ныкіруваўся, ён часта у тэй бок ходзіць. Пуздрачыха, пуздракоўна ж. іран. Таўстуха. Тыкая стала пуздрячыха, што рукамі ні апхваціш. Во ікая пуздрякоўна разьдзелылыся, цябе нада дзьве такіх скласьць. Пуздрачыць незак. Таўчы, біць. Я к узяліся яго пузд~ рячыць удзьвюх, ён круціўся, круціўся, ды круціцца большы некуды. Пуздрануць зак. Ударыць з сілай, важна. Каб пуздрянуў, каб атляцеў, як мячык, большы б ня лез. Пуканне н. 1. Гучнае паданне. Нешта яблыкі зялёныя саўсім сыпюцца i сыпюцца, дужа многа пукыньня. 2. Малацьба. Мылачэньня, пукыньня ныдыідала, бувала, рукі пыдбіваіш, пакуля змалоціш. Пукаць незак. 1. Гучна падаць. Многа сёліта яблык зялёных пукыіць. 2. Малаціць. Цыпамі як мылацілі, ня ўсе, ну многія пукылі: пройдуць c цыпамі пы кылысах, пысярёд, а тады яшчэ раз ідуць — пукыюць, каб зірнят ні астывалыся. Пукацца незак. Малаціцца. Як яно у вас пукыіцца? Пуканый дзеепрым. У пукыных сныпах, шчытилыся, зірнят ні астаецца нісколька