Народнае вытворнае слова (1983). Том 2. Г. Ф. Юрчанка

Паскрыляць зак. Парэзаць абы-як. Дужа яны многа тае бруквіны наелі, пыскрылялі, пыскрылялі i кінулі. Паскрыляный дзеенрым. А чаго тута пыскрыляныя быракь выляюцца? Паскрыпець зак. перан. Пажыдь. Можа зь якей год пыскріпіць, пыдзяржыцца, толька ён дужа слаб. Паскрэсца зак. 1. Паскрэбціся. Ня хочыш тапіць баню, пыскрябесься. 2 перан. Палезці ўверх. Па углу наскрёб ся, наскрёбся i ўзьлез. Чаго ён наскрёбся на ету сасну, як кихніцца ўніз, ні захочыць болыйы лезьць. Паскуда м. i ж., паскуд м. Паскуда. Паскуд быў чылавек, сколька ён уріда людзям тваріў, ні нрівядзі бог, сколька. Узмацн. паскудзіна. Хто ні знаў яго, ніхай хваліць, а мы кренінька знаім: насьледнія наскудзіна быў. Павеліч. паскудзішча. Паскудзішча ты, во хто, кылі братоў біс хаты хочыш кінуць. Паскуддзе н. 1. Дрэнь. Нашто табе ўсякыя наскудзьдзя двору цягнуць, нашто яно табе? 2. Паскуда. Чаго ён такоя наскудзьдзя? Усе яны наскудзьдзя, зы каторыга ні хвацісь. Паскуджанне н. Паскудства. Аць цябе я такога наскуджыньня ні ждала, дайжа надумыць ні мыгла. Паскуджаннік м. Паскуднік. Ат наскуджыньніка толку ніхто ні дажджэцца. Паскуджанніца ж. Кума ніхай кума, a што наскуджыньніца, — дык етыга ніхто ні аткажыць ат яе. Паскуднічаць незак. Паскудзіць. Ён усігда i ува ўсём любіў наскуднічыць, проста натура тыкая гадкыя. Паслабляннік м. Той, хто паслабляе, аслабляе. Рызьвяжыць i ўнусьціць етый ныслыбляньнік, ты сам рызьвяжы акуратнінька i атнусьці чуць-чуць. Паслаблянніца ж. Стань-ка ты, ныслыбляньніца, луччы ўбок. Пасляпіць зак. неран. Абдурыць, увесці ў зман (пра некалькіх асоб). ён адзін, а вас цэлыя куча i ўсіх вас нысьляніў, як рытазеіў якіх. Пасмегавацца зак. Пагараваць у нястачы. Біз нашыя Сіўкі мы дужа нысьмігуваліся, што ж ты хочыш, летым самыя іда — стыкан мылыка. Пасмурыжыць зак. Змякчыдь вяроўку трэннем. Вярёўка мякчэіць, як нусмурыжыш. Пасмурыжыцца зак. Змякчыцда трэннем (пра вяроўку). Ці ладна ж іна нусмурыжылыся, ато новыя усігда цьвёрдыя. Пасмурыжа