Адзадавацца зак. Перастаць выхваляцца, важнічадь. Адззыдывалыся сваімі дычкамі, маўчыць. А скора адззыдаецца, пройдзіць трошку ўремя i кончыцца яе зыдываньня. Адзадзі прысА. Ззаду. Яны нідалёка ат мяне адззадзі йшлі, нешта адзін другому рысказывылі i зыліваліся хохытым. Адзваніць зак. перан. іран. Скончыдь балбатню. Ета толька што пільныя работа, дык рызыйшліся, ато яны, кажыцца, i за ныч ба ні адззванілі,— i аткуль у іх бярецца ахота былбытаць! Адзнібець, адзнібецца зак. Пераетадь дакучліва хныкаць, ныдь. Ці ён калі адзьзьнібіць, ці не, усё кавэнчыцца, усё яму баліць, мучыіць яго нешта — такоя ніпуцьцё зыдалося, што болыиы некуды. Нешта зьнібіць, як маяінькій дзіцёнычык, нідылігаіць яму, як малютычку, калі ўжо ён адзьзьнібіцца. Адзызнуць зак. Намерзнуцца, накалецда. Мы думылі, цёпла, туды-нызад ацскочым, скорінька вернімся, а тут ліхалецьця ўзьнялося, мы ў пінжачышкых трясьліся, трясьліся, дый тресца большы некуды, во адззызьлі, дык адззызьлі. Адзыкаць зак. 1. Перастаць гізаваць. Скот ужо адззыкыў, цяперя можна пасьцівіць, ета ў зык трудна. 2 перан. іран. Перастаць бегадь, дурэдь. Адззыкылі яны, тэя козы, у дваре сідзяць, адна замужым, а другая гатуіцца к свадзьбі. Адкабызіцца зак. Перастаць капрызіць. Мутруноўна тыкая зыдылися з роду, іна ні ў век ні аткыбызщца. Аткыбызяцца i яе дочкі, троху пакрівюцца, a тады ўремя пройдзіць i будуць глядзець, каб хто-небудзь узяў. Адкавэнчыць, адкавэнчыцца зак. Адмучыцца, намучыцца. Ня будзіш бярежца, пылядзіш, аткавэнчыш. Рану дужа глубокыю зьдзелыў, косьць пасек, крепка аткавэнчыўся з нагою, i трудзьдзень заробіць нада, i лі двыра што зьдзелыць, а ён цэлыя лета прыгыіць c кыстылём. Адкаенчыць, адкаенчыцца зак. Адмучыцца, намучыцца. Косьціку прішлося здорыва аткаенчыць, апёкі — знаіш, якоя мучэньня. Пы сваёй глупысьці аткаенчыў, ці ён ня мог пыбярежца, як другея хлопцы. Аткаенчыцца — тады пойміць, як маткі ня слухыць, яму ж разумныя што скажыш, дык станіш плыхая. Адкаіванне н. Прывядзенне ў прытомнасць. Луччы
Дадатковыя словы
зыдылйся
1 👁