душыцца c. празмерна ў харчаванні, іншаск., груб.; скупідомнічаць c. з вялікай беражлівасцю, неадабр.; стагнаць, квактаць, крактаць c.t моцна прыбядняючыся, іншаск., іран. Hi скупіся, насып поўныю карзінку, цэл будзіш, ні пыбяднеіш. Пыпрасіла ў яе даісятку пазычыць: скнарілыся іна, скнарілыся, мулілыся, мулілыся, цёрлыся, цёрлыся, усёдно як я ні ддам. Хто яго ні знаіць: усігда скнарнічыіць. Памёр ба ні знаў i ні падумыў, што ныт карзінкыю бульбы так станіш гнесца. Купіў касьцюм i трясецца над ім, нікуды ні разычку ні надзеў. Hi кылаціся, просюць — i дай. Што ні пыпрасі — усігда гнецца, усігда ў яго нічога німа. Віджу я, што пычаў пріжымацца, зывярнуўся i пашоў. Меншы жаднічый, ато ўжо людзі сьмяюцца. Што ўжо пры цябе й гываріць, — будзіш давіцда, сам сабе пыжалеіш крошку сала зьесць. Душыся, душыся, складывый, — каму тваё дабро астаніцца. Усю жызьню скупідомнічыла, аткладывыла. Пыпрасі — пычынаіць стыгнаць, ну, тюлька торбу ныдзіваць i йціць пу кусках. Heчыга квыхтаць, нечыга, запасыў у цябе ны підзьдзісят гадоў. Усё крекчыць i крекчыць, рызагніся хуць раз ды свадзьбу спраў. 350. Скупай скупы, такі, які шкадуе даць, патраціць, ужыць — скупый; скупый c., рэдкаўж.; скнарлівый, скнарыстый c. нават у дробязях; прыжымістый c. досыць значна, іран.; жадный с. да прагнасці, асудж.; закарузлый, закарэлый, каржанёлый c. вельмі i адсталы ў поглядах, іншаск іран. Чаго ты ўрадзіўся еткій скупай, дык i хто цябе знаіць. Скупый стаў пыт старысць, раншы такім ня быў. Што, i ты ўжо стаў скупый? Скнарлівыя, скнарлівыя, іна табе зы капейку будзіць пуўдня тургувацца. Скнарістый старой, усё вышчытыіць да мелычы. У яго ня вытыргыіш, пріжымістый, ныт кажным яблыкым трясецца. Ты хацеў у Матруны пазычыць? — іна жадныя, у яе сьнегу зімою ні дастаніш. Пылага тыкая зыкарюзлыя, што другая й ці ёсьць тыкая на белым сьвеці. Ты такей зыкарелый, як тэй Пархвен быў. Кыржанелый старік, за крошку будзіць пуўдня бурчэць, а сам сядзіць — апетыіць зы траіх. 13. Зак
Дадатковыя словы
бўдзіць, закарўзлый, зывярнўўся, мўлілыся, падўмыў, скўпый
5 👁