ба. Клім зы Сірьгяёнкыў душу ложыць, дыгадзілі нечым. А чаго за іх станіць хто душу пыклыдаць, самі тварі'лі, самі ніхай i расхлёбывыюцца. Зак. Душу пакласць (палажыць). Тэй думыў, што Шурка зы яго душу пыкладзець, а Шурка ўзяў i саўсім ні прішоў. Ны слывах, кажыцца, душу паложыць, а на дзелі хвастом вільнець. Душу (дух) раняць (раніць). Быць вельліі адданым; шкадаваць. Па кім ты душу рыняіш, ці варт ён добрыга словаў дайжа. Зь дзіцямі буваіць — па іх душу роніш, а яны ў перья увыбраліся — паехылі i забылі. Дух рыняў зы Анькыю, a іна ўзіла i замуж выйшла. Пы сынах іна дух роніць, кажный дзень плачыць. Душу (дух) цяраць. Празмерна шкадаваць, клапаціцца. Із-за нейкыга шлэпыря я ні стала б так бегыць, душу ціряць. Ці свой, ці чужэй, ніхай саўсім нізнакомый, Мархва адзінакыва пы кажным дух ціряіць. Зак. Душу (дух) пацяраць. Бегыіць, піріжываіць, усіх жалка, усім ба хацелыся паможч, а тут у саміх нічога асобінныга німа,— пряма душу пыціряла. C клопытымі, з заботымі дух пыціряіць. Душу на ладонь класць (лажыць, выкладаць, выкладываць). Ba ўсім прызнавацца; старацца. Каб я ды яшчэ душу ны ладонь табе клаў,— за што, зы якоя, скажы. Так ужо стыряіцца, пряма душу ны ладонь ложыць. Ці душу ны ладонь выклыдай, ці маўчы — адна ласка. Ты яму душу ны ладонь выкладывый, нічога ні пыспыгыдаіць. Зак. Душу на ладонь пакласць (палажыць, выкласць, вылажыць). Душу ны ладонь пыкласць ён ні пыкладзець, а рыскызаць, як було,— рыскажыць, бріхаць ні станіць. Во нягож, душу табе січас ны ладонь пылажу. Што ні скажы, зьдзелыіць, ён душу ны ладонь выклыдзіць — так стыряіцца. Душу ны ладонь яму вылыж — дайжа вухым ні пывядзець. Душу пасвіць. Жывіцца ледзь-ледзь. Неік жа трошку жывець, пасець душу. Жысьць мыя абычайныя, душу пасу, а зьесьць дужа нічога ні магу. Непаун. Душу папасвіць. Айдзе душу пыпасьвіў, там i ладна. Пойдзіць, то там, то там душу пыпасець. Законч. Душу прапасвіць. Душу прыпасьвіў лета, ну й ладна, чаго ты болыиы хочыш. Працягл.-фінальн. Душу напасвіць. Айдзе душу ні ныпасьвіў, абы сыт быў