Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

ЗАКАР&ЛЫЙ (зыкарёлый) прым. Гл. закарузлый. Ходзіць зыкарёлый na вушы. Зыкарёлый: у яго нічога ня выпрысіш i ня вымыліш. ЗАКАРЗЦЬ (зыкарёць), -ё-ю, -ё-іш; зак. Гл. закарузнуць. Сьвіньня зыкарёла, што вачэй ня відна. Хуць радзіва прывядзщя — зыкарёіця. ЗАКІДАННЕ (зыкіданьня) н. Гл. закідыванне. C такім зыкіданьнім хваціць работы ды марозыў. ЗАКІДАЦЦА (зыкідацца),-а-іцца; незак. Гл. закідывацца. Сяньня у вас сьцёнка нёшта ні зыкідиіцца. ЗАКІДАЦЬ (зыкідаць),-а-ю,-а-іш; незак. Гл. закідываць. Атвёчыра пычалі зыкідаць, mpi бірнушкі пріпусьцілі. ЗАКІДЫВАННЕ (закідывыньня) н. 1. Закідванне. 2. спец. Закладванне бярвенцаў у шулы пры будаўніцтве хлява або ў штандары пры будаўніцтве дома. У цябё закідывыньня — як рукі ні туды служуць: гарбіну ны гарбіну, сук на сук. ЗАКІДЫВАЦЦА (аакідывыцца), -(вы)іцца; незак. 1. Закідвацца. 2. спец. Закладвадца ў шулы або штандары (пра бярвенцы). ЗАКІДЫВАЦЬ (закідывыць),-(вы)ю,-(вы)іш; незак. 1. Закідваць. 2. спец. Закладваць у шулы або штандары (пра бярвенцы). Да бёда закідывыў сьцёнку. ЗАКШУТЫЙ дзеепрым. 1. Закінуты. 2. спец. Закладзены ў шулы або ў штандары (пра бярвенцы), пабудаваны (пра сценку хлява або фундамент). Стрбім разым i хату, J пуню, хун