Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

у ЗАБРЫДЗЕЦЬ (зЫбрыдзець), -дз-іць; šaK. Патурбаваць, закрануць, крануць. Ці ён гываpiy, ці ні гываріў — мне ёта ніскдлічка ні зыбрыдзёла. ЗАБРБІТАНЫЙ (забрытыный i зыбрытаный) дзеепрым. 1. 3 надзетай аброццю (пра каня). Пусьціў зыбрытаныга ны мінутку. 2. перан. іран. Той, які трапіў пад чый-н. уплыў, у чые-н. рукі. Дужа ж ты ладна хддзіш зыбрытаным. ЗАБРЫТАЦЬ (зыбрытаць), -а-ю, -а-іш; зак. 1. Надзець аброць. Жарёбка ні лавілыся, чуць зыбрытиу. 2. перан. іран. Аказваць на каго-н. уплыў; узяць у рукі. Зыбрытаў ён цябё, цяпёря ня зьлёзіць. ЗАБРБІТЫВАННЕ (забрытывыньня) н. Haдзяванне аброці. У цябё забрытывыньня — Цэлый час. ЗАБРБІТЫВАЦЬ (забрытывыць), -(вы)ю, -(вы)іш; незак. 1. Надзяваць аброць (на каня, цялё). Забрытывый ды садзіся, нёкылі бабчыцца ŭ масьліцца. 2. перан. іран. Аказваць на каго-н. уплыў, браць у рукі. Умёіць забрытывыцьі, хто хочыш будзіць скыкаць пыд яго дудку. ЗАБЯЛЯННЕ (зыбіляньня) н. 1. Дабаўленне ў страву малака. Зыбіляць — дык зыбіляй як нада, а то лінёць ложку —i ўсё зыбіляньня. 2. Малако, дабаўленае ў страву. Лі зыбіляньня, каб крупёня была ціряз ложку. ЗАБЯЛЯЦЦА (зыбіляцца), -я-іцца; незак. Зал.-бессуб'ект. ад забяляць. Ema ж я саўсгм забыла, у мянё ж крупёня ні зыбілялыся