Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

ДЖМБІХНУЦЬ, -н-іць; зак. 1. Чмыхнуць. Пыднісли целычкі поіла, — айдзё ты вьдзіў, каб піць: только, джмыхнула. 2. перан. Гл. джмухнуць 1. Я віла, віла, a йна вырвылыся i джмыхнула ў клёвір. джопи прым. Бадзёры; бойкі. Джогія хлопцы, нёчыга скызаць. ДЖБІГНУЦЦА, -н-уся i -н-ўся, -н-ісься i -н-ёсься; зак. Абпячыся крапівой. Л'ёг ны траву, а там крапіва; джыгні ўся— плячб як агнем гаріць. ДЖБІГНУЦЬ, -н-у i -н-ў, -н-іш i -н-ёш; зак. I. Джгануць (пра насякомых, крапіву), Джыгну — i саўёсься. 2. перан. Папарыць. м ДЗЕЙКА ж. Пагалоска, чутка, гаворка. Пачуў дзёйку, a ці праўда—ні знаю. ДЗЕЙКАННЕ (дзёйкыньня) н. Гл. дзёйка. Прайшлб дзёйкыньня пы дзярёўні, што ён жаніцца хочыць. ДЗЕЙКАЦЦА (дзёйкыцца), -ы-іцца; незак. Зал.-бессуб'ект. ад дзёйкаць. Дзёйкыіцца між людзёй усякыя. ДЗЕЙКАЦЬ (дзёйкыць), -ы-ю, -ы-іш; незак. Гаварыць, казаць, пускаць чуткі. Hi ўсяму верь, што дзёйкыюць. ДЗЕРВЯНЕЦЬ (дзірьвянёць), -ё-ю, *ё-іш; незак. 1. Дрантвець, нямець. Нбгі пычалі дзірьвянёць am холыду. 2. перан. груб. Паміраць. ДЗЁНЦА н. Невялікая драўляная накрыўка для пасуды. Накрыла латку дзёнцым i камнім пріклала зьвёрьху