ВЕТРАННіК (вётріньнік) м. 1. fofi, хто вётрыць. Вётріньнікі зыпыліліся, адны вочы блішчаць. 2. Легкадумны. I нада ж быць такім вётріньнікым. ВЕТРАННІЦА (вётріньніца) ж. 1. Тая, што ветрыць. 2. Легкадумная. Вётріньніца што хб~ чыш зьдзёлыіць. ВЁТРАННЫЙ (вётрінный) прым. 1. Ветраны. Уся нядзёля вётрінныя. 2. Легкадумны. Ці eiдзіў сьвет такога вётрінныга чылавёка? ВЕТРАНЫЙ (вётріный) дзеепрым. Правеяны на ветры. У ад ной кучы вётріный ячмёнь, а яшчэ быльшая куча ня вётріныга. ВЕТРЫЦЦА (вётріцца), -р-іцца; незак. Веяцца на ветры. Вётрі ў сёнцых: ны сквызьняку хырашд будзіць вётрщца. ВЕТРЫЦЬ (вётріць), -р-ю, -р-іш; незак. Веяць на ветры. Да бёда вётрілі кандплі, а тады пашль ны сало му—склыдиць. ВЁЦЦЕ (вёцьця) н. Галлё з лісцем. Лёг ны бярёзывыя вёцьця дый заснуў. ВІДА прысл. Хутка. Ат мылыка пырысяты вгда-вгда i пыпрыўляюцца, i растуць. ВІЛЬГОТА ж. Прыволле, раздолле. Дк усё сажнуць, тады скату вільгота. ВІЛЬГОТНА прысл. Прывольна, вольна; бесклапотна. У дзёўкых вільготна пыжыла. ВІЛЬГОТНЫЙ прым. Прывольны, вольны; бесклапотны. Табё то нёчыга богу гряшыць, жызьня ў цябё вільготный. ВІЛЬГОТЫВАЦЦА (вільготывыцца), -(вы)іцца; незак. Гл. вільготываць. I риншы табё вільготывылыся, i цяпёрь вільготыіцца
Дадатковыя словы
ббгу, бўдзіць, вбчы, вільгбтыіцца, гбтывылыся, заснўў, кўча, кўчы, му—склыдйць, растўць, рйншы, сажнўць, скатў, сквызьнякў, такбга
12 👁