Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

БРУСОК м. Брусок; папярочная частка грабляў. Сена сыгірва зыгрібаюць, а тады зьдзьвігаюць брускамі. БРУСЯНЁННЕ (брусянёньня) н. Успуханне. Брусянёньня пашлд пы нагё ўверьх чуць ні ды калёна. БРУСЯНЕЦЦА, -ё -іцца; незак. Гл. брусянёць. Ад зубоў брусянёіцца ўся шчыки. Кажыцца, мулюпахтычкыю скабычку зыгнала, а паліц брусянёіцца. БРУСЯНЁЦЬ, -ё -іць; незак. Успухаць. Схадзі к доктыру: ладонь брусянёіць, ні пылігаіць. БРЫД м. Чад. Ніхай дзьвёрі пабудуць аччыніны, пакуль троху брыд сойдзіць. БРЫДКА прысл. Чадна. Сяньня ў бані, кажыцца, брыдка. БРБІДКІЙ прым. Чадны. Баня натдпліна зддрыва, толька дух троху брыдкій. БРЫЖ м. Край. Апперся на брыж стыла. БРБІКАЦЦА (брыкыцца), -ы-юся, -ы-ісься; незак. 1. Брыкацца. 2. перан. жарт. Гл. бракаць 4. Дзёсіць часбу, пыра брыкыцца. БРБІКАЦЬ (брыкыць), -ы-ю, -ы-іш; незак. 1. Бегаць, насіцца (пра жывёлу). Разьёліся коні, толька брыкыць. 2. Брыкаць. 3. перан. жарт. Гл. бракаць 4. Мбжа ужо брыкыць пыра? БРБІКНУЦЦА, н -уся, -н-ісься; зак. 1. Брыкнуцца. 2. Гл. бракнуцца 2. Брыкнуліся І сьпщя. БРБІКНУЦЬ, -н -у, -н-іш; зак. 1. Пабегчы, панесціся (пра жывёлу). Брыкнулі i пынясьліся. 2. Брыкнуць. 3. перан. жарт. Гл. брыкнуцца 2. Табё б толька брыкнуць ны крываць. БРЫСЬ м. груб. Здаровы, але гультаяваты чалавек. Такому брысю касщь дый касщь