Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

i ж. Пустамеля, балбатун. Ахота табё слухыць ётыга трілюду. ТРЫЛЮДЖЫННЕ (трілюджыньня) i ТРЫЛЮДЗШНЕ (трілюдзіньня) н. іран. Пустазвонства; бязглуздзіца, лухта. Ат такого, трілюджыньня i вушы вянуць. ТРЫЛЮДЗЩЬ (трілюдзіць), -дж-у, -дз-іш; незак. іран. Балбатаць, пустазвоніць. Щ мила што будуць трілюдзіць, ты только слухый. ТУБЫЛЬ ж. Мноства, грамада. Выдзьвінулі тубыльлю на луг, зу пуўдня сена схвацілі. ТУМАР (тумыр) м. іран. Багатыр, багацей. Тумырым стау, нос зыдраў у нёба. ТУМАРКА (тумырка) ж. іран. Багатырка, багацейка. Стала пгумыркыю— ні пуцстутся якою. ТУНЯЦЦА, -я-юся, -я-ісься; незак. асудж. Гл. труняцца. Туняіцциу усё рдуна якдзёла ніякыга німа. ТУПІЛІЧЫЦЬ, -ч-у, -ч -ыш; незак. іран. Рэзаць. Тупільч nimyха, хваціць яму пы дзярёўні бёгыць. ТУРЛБІЧАННЕ (турлычыньня) н. 1. Неразборлівая гаворка. Во туршчыньня — ні днагд слова ні пыняць. 2. Спевы жаваранка. ТУРЛЫЧЫЦЬ, -ч-у, -ч -ыш; незак. 1. Неразборліва гаварыць. Мой дык да году пычаў турлычыць. 2. Спяваць (пра жаваранкаў). Яшчэ сьнёгу порт, а жаўрынкі ужо турлычуць