вычку. Спынитріюцца — вязь ім усякій раз канхвёты. СПАНДТРЫВАЦЬ (спынатрівыць), -(вы)ю, -(вы)іш; незак. неадабр. Прывучаць, даваць прывыкаць. Hi спынатрівый сваю Зорьку па мёжых ды дарожкых: рады ня будзіць. СПАНАТРЫНЫЙ (спынатріный) дзеепрым. неадабр. Прывучаны; распешчаны. Спынатріна кошка: пыдывай ёй кілбас, a хлёба — ні бльзка. СПАНАТРЫЦЦА(спынатріцца),-р-юся,-р-ісься; зак. неадабр. Прывыкнуцв, узяць за прывычку. Спынатріўся, каб яго быранкымі кармілі. СПАНАТРЫЦЬ (спынатріць), -р-ю, -р-іш; зак. неадабр. Прывучыць, даць прывыкнуць. Толька спынитрі жырібят у клёвір, тады ні amaб'ёсься. СПАТУХАЦЬ (спутухаць), -а-іць; незак. Змяншадца (пра полымя). Агонь саўсьм спутухаў, як мы прішлі. СПАТУХНУЦЬ, -н-іць; зак. Зменшыдца (пра полымя). Гылавёшкі спатухлі, тады іх зыліла. СПАТУШВІЦБ (спутушыдь), -ш-ў, -ш-ыш; зак. Прытушыдь, збідь полымя. Людзі набёглі зразу i спутушылі агонь, а тады ŭ пыжарныя пріёхыла. СПЛЮГАВІЦЬ, ўл -ю, -в-іш; зак. асудж. Збэсдідь, зняславіць. Іна тыкая — сплюгавіць, a цірізь мінуту гавдріць як нічдга ні булд. СПУЦІЦЬ, -ч-ў, -д -ші; зак. Збіць з пра, вільнага шляху. Быў чылавёк як чылавёк, a ўлез ' у нёйкыю кымпинію—спуцілі, i ниныч ні пріходзіць