СЕННІЧОК (сіньнічок) m. Т л. пярвусцінка. Atn сіньнічка дужа мылыка ня жджы, ніхай хуць цялёнка накдрміць. Памянш. сіньні чочык. У мянё сіньнічочык,—якдя там мылакд, чарку дасьць — i ўсё. СІНЯЎКА ж. Паганая апенька. Замёста апёнык прінёс кашолку сінявык. СКАБІНА ж, 1. Гл. скабка 1. Зыгнаў скабіну ў паліц—чуць дыстаў. 2. Гл. скабка 3. 3. Невялікі кавалачак мяса, сала. Укінула адну скабіну быраніны—i капуста зашылыся. м ж а бк а ж. 1. Стрэмка. Зыгнаў скабку ў пяту i сам ні знаю айдзё. 2. Клямар, скаба. Узяў сьцёнку ны скабкі ўнізу i ўвярьху. 3. Kpoпля тлушчу ў страве. Крупёня скабкымі. СКАБЛЁННЕ (скаблёньня) н. 1. Абіранне бульбы. Мыладую бульбу варюць біс скаблёньня— пыскрябуць i ў гаршчок. 2. Акорванне. Пылажы жэрдзі посьлі скаблёньня на сонца, ніхай сохнуць. СКАБЛІЦЦА, -л-іцца; незак. 1. Абірацца (пра бульбу). 2. Акорвацца. Луччы ўсягб скобліцца асіна. 3. перан. жарт. Брыцца. Скабліся, выскаблівыйся, вёрна ж, ікая жджэць. СКАБЛІЦЬ, л -ю, -л-іш; незак. 1. Абіраць бульбу. Што ж вы ўдваіх скаблыі, a варіць нёчыга. 2. Акорваць. Дуб скабліць—ні сасну, ні разгонісься дужа. СКАБЛЯНУТЫЙ (скыблянутый) дзеепрым. 1. Абабраны ў адным месцы. Скыблянута сы днагб боку i кінута.2. Акораны, абчасаны ў адным месцы. / адна палка скыблянута, i другая,, i нічога ды кынца ня зьдзёлына