Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

АБЛАТАШИЦЬ (аблыташыць), -ш-у, -ш-ыш; зак. Абакрасці, абабраць, абтрэсці, абшукаць з мэтай украсці. Толька атвярнууся ны мінутку, дык калёсы нёхта аблыташиу. Аблыташылі яблыну пыд раньня, а йгрушу, вьдна, яшчэ зь вёчыра. АБЛАЧБІНА ж. Невялікае воблака, хмарка. Аблачына січас пярёйдзіць, тады й паёдзім. АБМАХНУЦЦА, -н-уся, -н-есься; зак. 1. Абмахнудца. 2. Пралічыцца, дапусціць памылку, прамахнуцца, прагледзедь. Кажьщца, й глядзёлі — i абмахнуліся: купілі храмдга пацьсьв'шычка. АБМАШКА Ж. Пралік, памылка. Ш с того боку паз у шулі выдзіўбыў — абмашка выйшла. АБМЁШКА ж. 1. Мешанка. Каль мукь насыпіш, тады й абмёшка хырыша. 2. Рыхтаванне мешанкі. Даёцца абмёшка, пакуля ныварочыіш яё ў шиикых. У сю вясну с абмёшкыю вазіліся. АБМЁШЫВАННЕ (абмёшывыньня) н. Гл. абмёшка. Абмёшывыньня талька на дзінь, к вёчыру ні абмёшывылыся. АБНАРАВЩДА (абныравіцца), -ўл-юся, -в-ісься; зак. Устрымацца, асцерагчыся, уступіць, стрымацца; пачакаць. Абныравься посьлі апірацыі, чагд зря ня еж. Ксьб ты абнырав'ьлыся — i цгха булд б. Абныравьсь-ка, усё зьбяруцца, i будзім разым абёдыць. АБНАРАВІЦЬ (абныравіць), -ўл-ю, -в-іііі; зак. Гл. абнаравіцца. Абныравь трошку, ня едзь: відзіш, ікая туча. Абныравь — i сваркі ня будзіць