Дыялектны слоўнік. З гаворак Мсціслаўшчыны (1966). Г. Ф. Юрчанка

АБАЯ ліч. Абодва.АбаІм далі пріміроўку Стдіць: пыработылі ўсё лёта дык пыработылі. АБВАЗІЦЬ, абважу, абвозіш; 1. незак. Абвозіць. Мастдк пулумаўся, нада ны быльшак абвазіць. 2. зак. перан. Пабіць; ударыць. Абважу лумачыныю — болымы i ні паддидзіш к пряслу. АБВЁЗЦЬ (абвёзьць), абвязу, абвязёш; зак. 1. Абвезці. Абвёз ба на мост, ці такёй вузюган у брод перць. 2. перан. Ударыць. Усё лез i лез — дык яго й абвязлг хырашэнька, каб знаў. АБГАЛАГАНІЦЦА (абгылыганіцца), -н-юся, -н-ісься; зак. жарт. Падстрыгчыся, абстрыгчыся (няўдала). Айдзё ты так абгылыганіўся? АБГАЛАГАНІЦЬ (абгылыганіць), -н-ю, -н-іш; зак. жарт. Абстрыгчы дагала. Прізыўнікду абгылыганюцъ, аж блішчаць. АБДЗЁРКА ж. Мука з шатраванага зерня. Змалду абдзеркі пудду шэсъць. АБДЗЯРАННЕ (абдзіраньня) н. 1. Абдзіранне. 2. Г л, абдзёрка. Абдзіраньня ссыпім у бочку, а сьвіньням ніхии у мішках. 3. Шатраванне. Ны абдзіраньня вочырідзь быльшая, змалбу упроста. АБЁДДЗЕ (абёдзьдзя) н. Поўдзень (час). Абёдзьдзя ны дварё, а ён ляжыць. Заёхыў у абёдзьдзя. АБ'ЁДДЗЕ (аб'ёдзьдзя) н. Аб'едкі. У нашыя кардвы аб'ёдзьдзя ні астаёцца. Памянш. а 6' ё д з ь д з i к а. За ноч i аб'ёдзьдзіка ні былінкі німи. АБЁЯ ліч. Абедзве. Іх абёіх ні разу ўмёсці ні буваіць