МБІКАЦЬ (мыкыць) I, -ы-іць; незак. Мыкаць (пра карову, цялё). МЫКАЦЬ (мыкыць) II, -ы-ю, -ы-іш; незак. 1. Часаць лён на грэбені i скручваць у мычкі. Мыкыла мычкі увёчьірі. 2. перан. Раздаваць; марнатравіць. Мыкыў кандплі усю зіму тудысюды, хваціўся вяснбю — i нёчыга сёіць. 3. перан. Насіцца, вазіцца з чым-н. Ня мыкый вузіл з вугли ў вугыл, пыкладзь ŭ ніхай ціхінька ляжыць. МБІКНУЦЦА, -н-іцца; зак. Зал.-бесеуб'ект. ад мыкнуць I. Мыкнулыся нёшта карові. МБІКНУЦЬI, -н-іць; зак. Замыкаць. Цёлычка мыкнула адзін раз i сьціхла, болыйы ня чутна. МБІКНУЦЬII, -н-у, -н-іш; зак. Зрабіць крыху мычак. Прісёла, мыкнула ŭ пабёгла язык чысаць. МБІЛІЦЦА, -л-юся, -л-ісься; незак. 1. Мыліцца, намыльвацца. 2. перан. Надзімацца. Мылься— ня мылься, а да бёда пячэньня ні палучыш. 3. Саромецца (сказаць што-н.)* Мыліўся ён, мыліўся, пакуль скызиу, чагб прішбу. МБІЛІЦЬ, -л-ю, -л-іш; зак. I. Мыліць, намыльваць. 2. перан. Надзімаць губы; рыхтавацца заплакаць. Ну, чагб ты мыліш губы, ці цябё хто трогыіць. МЫЛЬНУЦЦА, -н-ўся, -н-ёсься; зак. Хутка намыліцца. Мыльнулыся, абдылася ды ныдзівацца. МЬІЛЬНУЦЬ, -н-ў, -н~ёш; зак. Хутка намыліць. Рукі мыльнуў, ліцб троху спыласнуў— i гатбу, можна йціць