НАЛЫГА'ЦЬ -d-ю, -d-еш, перах., законч ад лыгаць (гл.). 1. Набраць на повад (валоў, кароў) (гл. залыгаць, залыгваць, злыгваць, злыгіч у вып. 1959 г.). Налыгалі валбу дванаццаць, на бойню завядуць. К л. 2. Перан. Налавщь вудачкаю буйных рыбін. За раніцу такіх акунёў налыгаў, што пбунае вядрб налажыў, усё (усё) на яме, ля мосту. К л. О, брат, налыгаў! Да ўсё (акуні), як адзін. А я думаю, што еты Тарэнта ўсю чысьцянька раніцу зь ямы ні сходзіць? А ён, брат, акунё лыгае. Кл. НАПАВ ІДО'КУ прысл. Тое, што i напавідоцы (гл. напавідоцы ў вып. 1959 г.). Далёко (ад вёскі пасвіць) байщца, а тут усё (усё) напавідоку. Хал. НАПАДДУКО'УВ АЦЬ (напа (у) ддукдуваць) -а-ю, -а-еш, перах., законч. Гл. дукаваць. Старая нападдукоўвала, дак i сварыліся. Кл. Дзяціны, вёдамна, нівялікі розум, на што хочаце йіх можно напуддукоўваць. Барб. НА'ПАЛ прысл. Напалам, на дзве роўныя часткі (ужываецца i напалам). Разрэж напал. Кл. Ты напал разламі. Я й так, бясь цябё напалам думаю разьдзялщь. Кл. НАПАРО'ЗНІК (напарозьнік) р. -а, мужч. Гл. напарозніца. НАПАРО'ЗНЩА (напарозьніца) р. -ы, жан. Жанчына, якая, зайшоўшы да кагосьці на часінку, доўга стаіць на парозе (ля парога, ля дзвярэй) i гаворыць, пытаецца. Бабы адны напарозьніцы? А мушчыны й не? А ватэты які? Напарозьнік. Сл. Бач, ужэ суняцца напарозьніца тая: «Я толькі на часінку...» Сл
Дадатковыя словы
валбў, дўмаю, завядўць, налыгаць, нападдукоув, напарбзь, напарбзьнік, напарбзьніца, напарбзьніцы, напарознща, напарознік, павідбку, пбўнае, сўняцца, тблькі
4 👁