БУЦВЕ'ЦЬ (буцьвёць, буцьв[е]ць) -ё-е i -e-e, неперах., незстощ. Трухлець. Бачыш, нёйчым стаўбы мажуць, к\б ні так буцьвёлі. Дзёраво ў землі буцьвёе скрро. Кл. Неабкоранае буцьвее. Хал. БУЯ'ЦЬ -я-ю, -ń-eiu, н е п е р а х незаконч. 1. Вельмі расці, расці на націну. Картоплі маё буяюць. Кл. 2. Страчваць здольнасць хутка рэагаваць, рухацца. Я ў буякі хадзіць баюса. Скоро буяю. Галава баліць. A калі й ванітуе. Буяюць хіба з буякоў? 3 багоньніку. Кл. БЭ'КНУЦЬ -e, -уць, неперах., законч. Гукапераймальны дзеяслоў ад «бэ». Рабы з падласым раз бораліся. Дак падласы як гнянуў, дак той аж бэкнуў. Кл. БЯСЕ'ДНІК (бясёднік) p.-a, мужч. Удзельнік бяседы (банкету, частаванняў). Н[е]божчык Навум вёльмі б[е]сёднік буў. Ен табё й скажэ й прыкажэ (прыгаворыць). Гаваркі буў, в[е]сёлы. Такіх мало бясёднікаў бачыў за вёк. Баян. В ВАЗАВІ'К Р--й, мужч. Той, хто ўмее добра накласці воз сена. Дзюдзюн марудзіў вёльма. Але ўжэ накладзе воза — як яёчко. Ен вазавік i стагавік (гл.). Кл. Катацца е каму, а вазавіка пазычацьмам скоро. Пас. Я. К. ВАЛАКЧЬГ (валакці, валакчы) -к-у, -ч-эш, перах., незаконч. Валачы. Мае й рукі й ногі памлёлі, млосно стало, а «шчэ валакці мо» ганёй трое. Кл. А куды ўсе (усё) вацётае? Мо' ў яму валакчы? Пас. Я. К. 2. Дыялектнм слоўнік, III
Дадатковыя словы
багбньніку, буцвець, буяць, бэкнуць, бяседнік, бўцьв[е]ць, бўцьвее, бўцьвёць, ванітўе, гнянўў, камў, марўдзіў, н[е]ббж, навўм, нбгі, рўкі
6 👁