Дыялектны слоўнік (1970). Частка 3. Ф. М. Янкоўскі

Харастгзо д зя во ч а,— А бтіяславіць, аонячэсціць. 1. К у п ал а. У пёўні. А поўначы. М ож но ранёй булб пры ці спаць, а то ў пяўн ё пры ш оў. Д а к дзіво, ш то спаць хочацца. Кл. Хай яго хай. Х ай ягб хай з нары вам! Н ац яр п ёл аса, п ап ам ўчы ласа. Кл. Хату мяці, але смёцця на вуліцу не нясі. Зуб. Хаўкае, як рыба ў прыдуху. Гл. прыдуха. Хваробы з трасцаю (трасцы з хваробаю). А нічога (не дац ь, не атр ы м ац ь). Х ацёў П т л яр М аскву зав аяв ац ь. Х варобы с тр асц аю яму. В. Т расцы с хварб баю там ў п'яніцу, а не пачастунку. Сл. Хварыш ахваціў. В ельм і р асх вар эц ц а. Б у л а ж у дачкі\ П лачэ, бедуе. Во, к аж э, ні рабіць, ні хадзіц ь, хварьіш ахвац іў. H. ж. Хоць парвацца, але не паддацца. Глуск. Хто бяжыць, той i спатыкаецца. Я к сц вер д ж ан н е ісціны. Н аш тб тут дум ац ь? Ч агб на яго кры чаць? Хіба х ац ёў зрабіц ь так? Е то ж на рабоце. Х ацёў, каб хуцянько. П р аў д у бо к аж у ц ь: хто бяж ы ць, той i сп аты каяц ц а, a хтб сядзіц ь ці хто ня йдзе, той ні сп аты каяц ц а. Глуск. Хто не ідзё, той не спатыкаецца. Гл. Хто бяж ы ць, той i сп аты каец ц а. Хто ўмёе ўсяк, а хто — ніяк. Н е ўсе рбуны я. Хто ўм ёя ўсяк, а хто — ніяк. Ст. Р ац м. Хто чым, а няўдалец цёсцем хваліцца. Хто чым, а н іў д ал яц сьцём х вал іц ц а. Глуск. Цалютку ноч сон, а ўсёнькі дзень лень. Ж ы в е вот так, ш то цалю тку ноч сон, а ўсёнькі дзень лень ды лянота. Зуб. Цёмная хмара. 1. Літаральн. 2. П р а вялікую колокасц ь лю дзей. Сёні на б азары проста ц ём н ая хм ара. Глуск. Я к дзе кірм аш бувало, д а к у сы боту на ш ляху цём ны е хм ары. I йдуць, i ёдуць на п адводах. Кл. Цёмны ў твары. Зям л істы колер твар у ў х во р ага ці зн ясіл ен ага ч ал авек а. Ен i відац ь, ш то хворы. С таў нейкі цёмны ў твары, вочы ўцяглб, Кл. Х ад зіл а к Іван ў. Н ічогі (гл. нічогі ў вып. 1959 г.) стаў, цёмны ў твары. Н. ж. Цыганскі пот праймае. Х олад п р аб ір ае (п р ай м ае;. От, каб дзе к аж ў х а! Ато цы ганскі пот прайм ае. Вайц. Часнок — цубульчын браток. Глуск