КАЧАВІ'ЛЛЕ (арф.) -лл-я, ніяк. Тое, што i качавіла. Кл. Параўн.: Дзед Талаш i Нупрэй сталі аглядаць месца, дзе адпачываў чалавек. Паталочышча паказвала, што чалавек адграбаў снег, каб прылегчы на болын цёплым меецы. Якуб Колас, Збор твораў, т. VI, Мінск, 1952, стар. 279. КАЧО'ЛКА (качолка) -лк-і, жан. Адпілаванае ад круглага бервяна ці жэрдкі колца. Нагатаваў качолак, буду рабщь каляску. Кл. Слова качолка—ад качаць. Да нядаўняга часу ў в. Кл. папулярнае было «качание качолкі»— гульня падросткаў i сталых хлопцаў. Такая гульня сустракаецца ў шмат якіх раёнах Беларусі. Качолку называюць на Беларусі кацёлка, качулка, пакацёлка, каток. КВАСО'ЛІНА (квасоліна) -н-ы, жан. Адно каліва квасолі (фасолі). Кл. КВАСО'ЛЯ (квасдля) -л-і, жан. Фаооля. Кл., Барб. КВАШАНГНА (квашашна) -н-ы, жан. Страва—студзіна, халадзец. Пас. Янкі Купалы. КІДЗЕ'ЛЬ (кідзель) Выклічнікава-дзеяслоўная форма (тыпу гоп, хоп, кап, скубель) ад кідаць. Кл. КВЕВЕЦ (кі[ё\вец) -ўц-а, мужч. Чалавек з Кіева, з Кіеўшчыны. К.і[е]уцы вазілі зёмлю (насыпалі дарогу). Хал. КІ'ПЦІК (к'тцік) -к-а, мужч. Памяншальнае ад кгаець (гл. кіпець у выпуску 1959 г.). Кіпцік зьлёз, падрываў пальчык. Пае. Янкі Ky
Дадатковыя словы
качавілле, качўлка, квасоля, ктцік
6 👁