ж ЖАВА'КА (жавака) -к-і, жан., толькі у адз. Жвачка. Карову лётась прырэзалі: захварэла, нетто жавакі не жаваю. Зуб. Ж АГА'ЛА (жагало, жагала) -л-а, ніяк. Прылада (з жалеза, сталі), якою, модна нагрэўшы, прапякаюць дзіркі. На клетку (для птушак) нарабіў планачак, а цяпёр напрапякаю жагалам дзірак. Тагды за дродік брацца. Кл. Ж АРАБЯ'ТНІК (жараб'ятнік) -к-а, мужч. Жарабятнікі—ваўкі вялікай пароды, звычайна палавыя. Кл. Параўн.: аўчарнік (гл. аўчарнік). Ж АРДЗЕ/ (жардзё, жэрдзе), -дз-я i -дз-я, ніяк., зборны ад жэрдка. Жардзя нагатаваў. Хал. Чыё там жэрдзе? Сл. Ж АРТУ'Н (жартун) -н-а, мужч. Жартаўнік. Жартун, бо жарту[е]. У ваднагб й фамі'ляя Жартун. Ст. Ратміравічы. Ж АРТУНОЖ (жартунок) -нк-й, мужч. Памяншальна-лаекальнае ад жартун. Гл. жартун. Ст. Ратміравічы. Ж АФЫ (жары) -а(-ая), -ае, прыметнік. Абазначае масць—цёмна-чырвоны. Пас. Янкі Купалы. Можна думаць, што жары ад таго ж кораня, што i назоўнік жар (гарачае, але без полымя вуголле). Ж АУТАПЕ'САК (жаўтапёсак) -к-у, мужч. Пясчаны бераг, пясчанае дно, пясчаная глеба. На жаўтапёску сьлядбу воўчых багата было. Кл.* 5. Ф. Янкоўскі
Дадатковыя словы
ардзеі, аутапесак, жартунбк, жартўн, сьлядбў, фаміляя
8 👁