БРЫДЧАЛДЬ2 (брыджчиць, брыччиць) -а-ю, -і-еш, непераходны. Станавідда непрыгожаму, брыдкаму. Kyi. БРЫЗКУ'ЛЬ (брызкуль) -л-я, мужч. Халодны рэдкі, з перапынкамі (непрацяглы) дожджык. Кл. БРЫКАНУ'ЦЬ (брыкануць) -кан-ёш i -кн-ёш, -кан-ё, i -кн-ё, законч. тр. Ударыць нагою, нагамі (конь, вол, карова). Ідзёце дал[е]й: падло (конь) брыкануць мажэ. Хал. БРЫКАЯДЦА (брыкацца) -а-ешся, -а-ецца, незаконч. тр. Бідь (конь, вол, карова) нагою, нагамі. Была (карова) на малакб добра, але вёльма брыкаласа. Надбиіш даёнку, i ўсе (усё малако) ў гной. Таго вала, што брыкаўса, прадалг Кл. БРЫКЛГВЫ (брыклівы, брыкльву, -а(~ая), -ае) прыметнік. Такі (конь, вол i інш.), які брыкаецца (гл. брыкацца). Кл., пас. Янкі Купалы, Хал. БРЫКУ'Н (брыкун) -н-а, мужч. Жывёліна (вол, конь), якая брыкаецца (гл. брыкацца). Пас. Я'нкі Купалы. БРЫКУ 'ХА (брыкуха) -х-і, жан. Жывёліна (карова, кабыла), якая брыкаецца (гл. брыкацца). Пас. Янкі Купалы. БРЭЛЦЬ (брэйіць) -э-ю, э-іш, пераходны. 1. Галіць, брыць. Кл. 2. Чыста выкошваць. От каса! бачыш, як чысто брэйіць. Кл. БУВА'ЛІШНІ (бувалішні, бывалішні). Гл. бывалішні. Сл. 3. Ф. Янкоўскі