Дыялектны слоўнік (1960). Частка 2. Ф. М. Янкоўскі

С Я Д З Е 'ЦЬ У П Е 'Ч А Н І (арф.). Тваё вучэньня ў пёчані ў маёй сядзіць. B. С Я Д З Я 'ЦЬ С А Б Е ' К У'М А I КУМ ДЫ Й КУ'М КАЮ Ц Ь. С[е]дзяць сабё кума й кум да й кумкаюць. Каламбур, заснаваны на гукавым супадзенні—кума, кум i кумкаць (жабінае «спяванне»). Гл. кумкаць, закумкаць, кумканне. ТАК I Ж Ы Л І' Д А У Н Е 'Й: ХТО С Х Л У 'С ІЦ Ь, ТОЙ В Ы 'П 'Е I З А К У 'С ІЦ Ь, А ХТО П Р А 'У Д У СК А 'Ж А, ТОЙ TA 'K С П А Ц Ь ЛЯ 'Ж А (арф.). Пае. Янкі Купалы. TA 'K С А Б Е ' Н ІЧ О 'Г А НЕ Б Ы В А 'Е. Так сабе нічого не бувае. Хал. ТАМ, Д З Е K A M A 'P К О 'ЗЫ П А С Е '. Там, дзе бязлюддзе, дзе камары ды козы; вельмі далёка. Кл., Сл. Т А Р А Б А 'Н ІЦЬ Я З Ы К О 'М (тарабаніць [е]зыком). Па-пустому багата i громка гаварыць. Хал. Т А У Ч Ы ' M A K (таўкці, таўкчы мак). 1. Літаральнае значэнне. 2. Таўкуць мак (камары, мошкі)— лятаюць клубком, роем. Кл. ТО З М А 'Н Щ Ь, ТО З Б Р Э 'Ш А (то зманіць, то зорэш[э]). Кл. Т Р А 'С Ц А ТР А С Е ' (арф.). Сл. Т Р Э 'Б А —Я К Ж Ы 'ЦЬ (арф.). Хал. Т Р Э 'Б А, *ЯК С Л Я П О 'М У ЛЮ 'С Т Р А (арф.). Глуск. ТРЭ, ЯК Ц 'Е Р Н Щ А. Выгаладаўся, дак трё, як цёрніца. П ас. Янкі Купалы. Т Ы М ЧА 'СА М. Пабаўса трохі, тым часам скочу ў капярацаю. Кл. 3 майіх (равеснікаў) нікого не асталосо, паўміралі, а я, дзякаваць богу, тым часам нішто йшчэ, дарма (гл. дарма). Хал. ТЫ 'Я ГА Д Ы ' Бывала. Сціплыя апавядальнікі, рас* казваючы прыгоды, прыгадваючы былое, звычайна замяняюць бывала на тыя гады. Тые годы ў Крацкоў (касіць сена) ёхалі с таранамі, с квасам, вады людзкае ні бачылі, руду адну пілі. Кл. Тые годы на Ю р'е хадзь 15. Ф. Янкоўскі