Дыялектны слоўнік (1960). Частка 2. Ф. М. Янкоўскі

СО 'Н Ц А (СО 'Н ЕЙ К А, СО'НЕЧКА)ў Н А '-В Е Ч АР (сонц\э] на-в[е\чар, сонячко на-в[е]чар, соняйка на-в]е\чар). Кл. Недакладна акрэсленая прымета часу: у летні, веснавы (увогуле ў вялікі, доўгі дзень) час, калі сонца ўжо прыкметна апускаецца, калі астаецца да заходу сонца прыкладна столькі, колькі прайшло часу ад самага паўдня. СП А ГА Н Я 'ЦЬ З Л О С ЦЬ (спаганяць з л о сь), Кл., Барб. Параўн.: Я ж ні вінна, што так вуйшло. Што ты спаганя[е]ш на мнё?-Кл. Параўн.: У самога, бач, мабыць, справы не ў парадку, дык i спаганяе абы на кім,—сказаў Ігнась. Р. Мурашка, Сын, Мінск, 1957, стар. 66. С П А Л І'Ц Ь МА Л А 'Н К АЮ (сп а л іц ь м а л ан ка ю). 1. Літаральнае значэнне. Кл. 2. Найхутчэй зрабіць. Кл. С П Р Ы 'Т Н Ы, ЯК У Ю 'Н (спрытны, [ё]к у ю н). Хал. С П Р Ы 'Т Н Ы, ЯК ЯЗЫ'К (арф -)- С л. С П У С Ц Р Ц Ь ПН Я (сп усъ ц щ ь п н я). Зрэзаць, паваліць дрэва. Д а абёду спусьцілі шаснаццаць пнёў. Пас. Янкі Купалы. С С Ш Е 'У, ЯК (ШТО) ГУ С Р НЫ П УП (а р ф.). Глуск, Зуб. СТАЛЦЬ, ЯК ЗА 'Т К А Л А (ст айіць, як зат кало). Гл. заткала. Кл. СТАЦЬ Н А Д Ы 'Б А Ч К І. Стань на дыбачкі, то ўглёдзіш. Пас. Янкі Купалы. С У Х І' Ч А Ц В Е 'Р (а р ф.). Жыве ў памяці (прычым толькі старых) як адгалосак старадаўняга веравання. Святкаваўся адразу пасля градавое серады (гл. градавая серада)—як выражэнне пажадання, каб лета не было спёклівае i засушлівае. Пас. Янкі Купалы. С Ц Я Б Л О ' У С Ц Я Б Л О '. Вельмі добрая, роўная збажына, калівы адной вышыні i ўрадлівыя. Жыто стайіць каліво ў каліво, сьц[е]бло ў сьц[е]бло. Сл. С Э Ф Ц А РВ Е 'Ц Ц А (сэр ц э р в ё ц ц а). Сл. С Э Ф Ц А У П Я 'Т К А Х (а р ф.). Страшна, боязна. Кл