ешся. Шчыпацца. Hi шчыкайся, Вася, а то нашчыкаю (у сэнсе—правучу шчыкацца). Кл. Дурная мода—шчыкацца. С л. ШЧЫКА'ЦЬ (шчыкиць) -а-ю, -а-еш, пераходны, незаконч. гр. Шчыпаць (скуру цела). А ты ж нашто шчыкаў мянё? Пас. Янкі Купалы. Параўн.: Зосітэ увесь час не давала спакою свайму каханаму: то закідала якімі-небудзь запытаннямі ці жартамі, то нават гулліва шчыкала яго за бакі. Пятрусь Броўка, К.алі зліваюцца рэкі, Мінск, 1957, стар. 118. ШЧЫ 'ТНА (шчытно, шчытна) прыслоўе. Шчыльна, Нішчытно папрыбівалі дошкі, дак поўно сьнёгу нанесло. ШЧЫ 'ТНЕНЬКА (шчытнянько, шчытнянька) прыслоўе. Форма ацэнкі ад шчытна (гл. шчытна. Шчыльненька. Так шчытнянька палажыла пасылку, што й аднато яблычка ні паложыш. Пае. Янкі Купалы. ШЧЬГТНЫ (шчытны) -а(ая), -ae, прыметнік. Шчыльны. Кл. Гл. шчытна, шчытненька. Кл. ШЧЫТСУК (шчыток) -тк-сі, мужч. Памяншальнае ад шчыт—вяршыня (дрэва, сцірты). Шчыткоў назьбіраў, на ўсё лето й в0с[е]нь було (хапіла). Хал. На самы шчыток (стогу) цяжка падаваць сёна. Пае. Янкі Купалы. Усохла ў шчытку йгруша. Кл. Шчыткоў (вяршынь дрэваў) назьбіраў на ўсю зіму. Пае. Янкі Купалы. ШЧЭ (шчэ, йшчэ) прыслоўе. Яшчэ. Шчэ німа старшыні? Ты шчэ ні хадзіла селята ў чарніцы? Мама йшчэ ні ўзьбірала свайго лёну. Кд