ЧЫРЫ 'ЦЬ2 (чырыць) -р-ў} -р-ыш, пераходны. Ужываецца ў спалучэнні з назоўнікам рожа (хвароба). Чырыць рожу—замаўляць рожу, абводзячы хворае месца йажом з востраю дзюбкаю. Цяпер успрыймаецца як недарэчны жарт. Нёкалі ў Барбарове (жанчына) чырыла рожу. Кл. ЧЫРЫ 'ЦЬ3 (чырьіць) -р-ў, -р-ыш, непераходны. 1. Цягнуць рыбацкую прыладу—крыгу, невад, іпадсаку (гл. у выпуску 1959 г. крыга, падсака) так, каб ніжняя сценка яе ішла па дне, a пры наяўнаеці ў прыладзе вертыкальнага шастка, або прытыкі (гл. прытыка ў выпуску 1959 г.), дзядка (гл. дзядок), чырыць ім, пакідаючы на дне знак. Кл. 2. Цягнуць (удвух) вяроўку, каб злавіць жывёліну. Кл. ЧЫСЦІНЯ' (чысьціня) -H-i, жан. УМінску такая чысьдіня ўсюды, што ў вас мо ў хатах худж[э]й, як на вуліцах (Мінска). Кл. ЧЭ ў ЛЫ (чэзлы) прыметнік. Змарнелы, ссохлы, схуднелы. Глуск. Гл. чэзнуць, счэзнуць. ЧЭўЗНУЦЬ (чэзнуць) -зн-у, -зн-еш, непераходны/ незаконч. тр. Марнець, сохнуць. Чэз бёдны насусе (гл. насусе). Кл. Гл. счэзнуць, чэзлы. ШШАЛЕ'НЕЦ (шалёя[е]ц) -щ -a, мужч. 1. Шаленства. Усхадзіліса, мо [е]кі шалён[е]ц на вас найшоў. Сл. 2. Шаленец, вар'ят. C такім шалёнцам ді мала што будзе. Кл. ШАЛПАТА'ННЕ (шалпатаньне) -нн-я, ні