док (гл. хадок у выпуску 1959 г.),—чалавек, які хутка ходзіць. Кл., Байл. ХАДУ'Н3 (хадун) -н-а, мужч. Спартыўнае прыстасаванне для хадзьбы: два шасткі з прымадаванымі (на 50—60 см ад ніжняга канца) планачкамі або з сучкамі, становячыся на якія ходзяць. Кл. Параун.: дыбы. Мядзведзічы Ляхавіцкага раёна. Параун.: у рускай мовеходули. ХАДЗГЦ Ь (хадз'щь) -дж-ў, -дз-іш, непераходны, незаконч. тр. 1. У спалучэнні з ля коней, ля кароў, ля гароду, ля хворых—даглядаць (коней, кароў, хворых). Друг! гадок ходзіць л(е] кон[е]й. Сл. 2. У спалучэнні з ля гароду, ля лесу, ля саду—даглядаць, а таксама пільнаваць, глядзець (гарод, лес, сад). Кл. ХАЛАДНЕ'ЧА (халаднёча) -ч-ы, жан. Гл. халадэча. I ў хаце халаднёча. Глуок. Параўн.: халадзша. Саламір'е Полацкага равна. ХАЛАДЭ'ЧА (халадэча, халадзёча) -ч-ы, жан. Такою халадэчаю й валёнкі ні памогуць. Глуск. Халадзёча, што душа заходзіцца. Зуб. Ну й халадэча. Зуб. ХВАГНА (хвашна) -н-ы, жан. 1. Матзрыял з ХВОІ (гл. хвоя), хваёвая драўніна. Даглёдзь хвайшу, то й дуба п[е]ражывё. Кл. 2. Хвоя, адно дрэва. Кл. ХВАСТО'ВЕЦ (арф.) -ўц-а, мужч., множн.— хвастоўцы. Жыхар в. Хвастовічы. Глуск, Кл., Барб. ХВСУРТАЧКА1 (хвортачка) -к-і, жан. Памяншальнае ад хвортка (гл. хворжа1). Кл