СУПШЬГНА (супш ьш а) -н-ы, жан. Назва расліны. Rosa cinnamomea. Параўн.: A шышпына красуе. Супшына, як гавораць на Случчыне. «Узвышша», 1928, № 2. Параўн.: у рускай мове шиповник. СУХАРЛЯ'ВЬІ (сухарл явы, сухарляву, -a, -ae) прыметнік. Toe, што i хударлявы (ужываюдца абодва словы). Кд., Барб. СУХАРЭ'БРЫК (сухарэбры к) -к-а, мужч. Той, хто худы, у каго тырчаць рэбры. Кл. СУХАРЭ'БРЫЦА (сухарэбры ц а) -ц-ы, жан. Худая (чалавек, жывёліна), у якой тырчадь рэбры. Кл. СУХАСТОТНА (сухаст биіна) -н-ы, жан. Дрэва, якое ўсохлася (памерла) на пні. Сухастойіну ў сьцёну (хаты) ді варт класьці. Кл. Параўн.: сухастой (гл. сухастой). СУХАСТО'Й (сухаст би, сухастой) -ó -ю, муж ч., зборны. Лес, дрэвы, што ўеохліся (памерлі) на пні (гл. на пш). Сухастою днем c агнём ні знойідзеш. Кл. Каб дзё сухастою куш'ць. Глуск. СУХО'ТНІІў (сухдт нік, сухотнік) -к-а, мужч. Хворы на сухоты. Хал. Параўн.: Сухотнікаў, раматусных i іншых хворых, апрача вады, лячыў яшчэ i зёлікамі. Змітрок Бядуля, Збор твораў, т. 3, Мінск, 1953, стар. 285. СУХО 'ТНІЦА (сухот ніца, сухотніца) -ц-ы, жан. Хворая на сухоты. Хал. СХРУТІАЦЬ (схр ўп ац ь) -а -ю, -а-еш, nepa