Дыялектны слоўнік (1960). Частка 2. Ф. М. Янкоўскі

ПЯРКА'ЛЬ (пяркаль, п[е]ркаль) -л-ю, мужч. Паркаль (руокае: ситец). П{е]ркалю набрала дзёвацц[э] на сукёнку. Кл. Бельма харошы пяркаль прывёзьлі. Вольн. ПЯРКА'ЛЬЧЫК (пяркальчык, п[е]ркальчык) -к-у, мужч. Памяншальнае ад пяркаль (гл. пяркаль). Кл. ПЯРЭ'ВІЦ Ц Е (пярэвіцьця) -цц-я, ніяк., зборны, голькі ў адз. Тое, што i віцце, пярэ-віць (гл. віцце, пярэвіць). Вольн. ІПЯРЭ'ВІЦЬ (п[е]рзвіць) -ц-і, жан., зборны, толькі ў адз. Toe, што i віцце (гл. віцце). Сл. П Я Р Эў А Д Н ЕМ (п[е]рэдадням) прыслоўе. Перад овітаннем, перад досвіткам. Чую, нёхто п[е]рэдадням хруп-хруп па храпе (гл. храпа2 ў выпуску 1959 г.) к натай хаце, адале (гл. адале ў выпуску 1959 г.) стаў. Кл. ПЯРЭ'ЗВЫ (пярэзвы, п[е]рэзвы) -зв-аў, толькі ў множн. Праз два-чатыры тыдні пасля вяселля спраўляюцца пярэзвы—госці, пачастунак ў бацькоў маладога i маладой. Глуск. ПЯРЭ'ЗІМ АК (арф-) -мк-а, мужч. Цяля, жарабя i іншая маладая жывёліна, якая перазімавала сваю першую зіму. Кл. Параўн.: пярэлетаік (гл. пярэлетак у выпуску 1959 г.). 'ПЯЯДЕНЕЦ (арф.) -нц-а, мужч., множн.— пяценцы (арф.). Жыхар в. Пяценка. Вайц. Р РАБАЦЕ'ННЕ (рабацёньне) -Нн-я, ніяк. Вяснушкі. Кл