МЕ'НЕЦЬ (мён[е]ць) -e-e, непераходны. Змяншадца, станавіцда менш (чаго-небудзь). Відучы (гл. відучы) мёняе вадьі (y возеры), а за дзёнь i ноч пярасхнё. Кл. Параўн.: Але гульня яму не давалася. Наадварот, ён адчуваў, што грошай у яго кішэні ўсё менее i менее. Пятруеь Броўка, Калі зліваюцца рэкі, Мінск, 1957, стар. 252. МЕ'НШЫ (мёншы, -а(-ая), -ae) прыметнік. 1. Вышэйшая ступень ад прыметнжа малы. Кл. 2. Малодшы на гады. Большы ў п'яты клас xóдзіць, ужэ адзінаццаць кончыласо, а мёншаму восьмы, у пёршы (клас) ходзіць. Кл. Мёншы рослы вёльмі, дак ужэ, бач, большы за большага. Пас. Янкі Купалы. МЕ'ТРА (метра, мэтра) -тр-ы, жан. Метр. Кл., Хал., Вольн., Сым., Глуск, Дуброва, С л., Зуб. МЕШЧАНБН (м[е]шчанш) -н-а, мужч. Карэнны жыхар мястэчка. М[е]шчан1н з Глуска пытаў: мо хтоль (гл. хтоль у выпуску 1959 г.) прадаё карову. С л. У такім жа значэнні ўжываедда ў Радашковічах, у вв. Кліманты, Валокі, Поравічы Маладзечанскага раёна. МІЖЬГ (міжы) прыназоўнік. Між, паміж. Сустрэў толькі ў спалучэнні «міжы каляд» (з 10 па 19 студзеня). Барб., Кл. МІЗ (міз) прыназоўнік. Між (часцей—між). Астравочкі міз балота. Сл. МЕКАЦЬ (мікаць) -а-еш, -a-e, непераходны, незаконч. тр. Карова ўгрузла, да так мікае, пу
Дадатковыя словы
менець, меншы, пяты, ўгрўзла
5 👁