КАЛЯСНГК (калясьнік, кал[ё]сьнік) мужч. Невялічкі воз (летні, на калёсах) сена, саломы, канюшыны. Кал[е]сьнік сёна кушу. Кл. Параўн.: настрамак (гл.). КАМЕ'НЬКА (камёнька) жан. Палка, якою апіраюдца пры хадзе; яна загнутая або мае сучок i нагадвае камяню (гл.). ОКл,. КАМЯНЯ' (кам[е]ня) жан. Качарга. Кам[е]ня мая пярагарэла. Кл. Дзед за ёю c камянёкх Жартоўная песня. Кл. ІКАНАВА'Л (канавал) мужч. Чалавек, які пакладае (кастрыруе) жарабцоў, быкоў. У Даколі канавал жыў, ліцьвін нёйкі. Кл. Параўн.: рускае коновал—знахарь, лечащий лошадей. С. I. Ожагаў, «Словарь русского языка». КАНАЗА' (каназа) агульн. Дзідя, я кое крыўляецца, сюсюкае, любіць i вымагае ўвагу ад дарослых. Каназа тая гаворыць ні мама, а мямя, гавалю, пляўда,—хіба ні ўмёе гаварыдь? Кл. КАНАЗГЦЦА (каназщца) -ж-уся, -іш-ся. Крыўлядда (аб дзіцяці) у гутарды, сюсюкаць, прыкідвацца зусім маленькім. Вёльма раздурны да канозідца. Кл. Параўн. каназа. КАНАПЛЯ'НКК (канаплянік) мужч. 1, Beрабей. Канаплянік шпакоўню заняў. Кл. 2. Пераноснае. Маленькі, худзенькі, слабы, але спрытны (чалавек, дзідя). Кл. КАНЕ'ЧНЕ (канёшне). 1. Што i конча (гл.). Хіба толькі, абавязкова. Ужываецца ў пытальных сказах. Хіба то (гэта) канёшне та
Дадатковыя словы
каменька, канаплянкк, канечне, кушў, раздўрны, іканавал
12 👁