КАЛАСАВА'ЦЬ 1 (каласавацъ) -ую, -уеш, пераходны. Каласаваць, выплываць (пра каласы збожжа). Ужэ й жыто каласуе. іКл. КАЛАСАВА'ЦЬ 2 Пры абмалочванні ячменю дэпам на зярнятах застаюцца асцюкі; каласаваць—абіваць асцюкі. Скаласавалі й згаршулі ў кучу. Байл. Каласаваць ніцяжко. Кл. КАЛАТУ'ША (калатуша) жан., толькі ц адз. Зацірка. Калатушы звару. Кл. У фразеалагічным спалучэнні—калатушы нарабілі. Сл. КАЛАЧО'НІК (калачонік) мужч. Стрэсены (скалочаны—Кл.) арэх: у верасні—кастрычніку арэхі лёгка страсаюцца (калоц[е]цца. Кл.). Калачонікі самые смашные. йшла й думала сама сабё: каб узяў i прадаў. I грошы трэба, й калачонікаў шкода. Кл. Параўн.: труханец. КлЬ мавіцкі раён. КАЛГЛЬ (каліль). Калі-небудзь (ужываюцца абедзве формы). Каліль пашкадуюць, адумаюцца, што маці шкадавала йіх, гультаё тые. Барб. Каліль прыду. Кл. КАЛНО'Е (калнбе) жан. Назва ўгоддзя (балотная сенажаць). Расказвалі пра паходжанне назвы: Наш бацько гаварыў, што пры паншчыне войта закалолі насілаю (гл.). Вбит ліхі буў. Войт, лёгшы на беразе ракі, піў ваду, прыгонны яго праткнуў, закалоў насілаю (апошні сказ запісаў не літаральна). Кл. КАЛЫ'ШКА (калышка) жап. Калыска. Адно (дзіця) на ланё, другое за руку, а трэйцяго (хлопчыка)— ў калышку. У калысцэ. Кл
Дадатковыя словы
адўмаюцца, вбйт, дўмала, зварў, каласўе, калатўша, калатўшы, калачбнікі, калное, кўчу, пашкадўюць, прыдў, рўку, спалучэнні—калатўшы, шкбда, шўлі
8 👁