падь, холадно, ёсьці німа чаго, от зьнебуліса. Сл. Зьнябуўса, ётаку дарогу прайшоў. Кл. ЗНЯВЕ'РЫЦЬ (зьнявёрыць, зьнё[я]вёрыць). Жорсткім абыходжаннем выклікаць (у чалавека, жывёліны) страх, боязь. Ето ж ты, Валодзік, зьнявёрыў вала лысаго, што й ні патпускае блізко. Кл. ЗНЯПРА'УДЗЩ Ь (зьніпраўдзіць) -джу, -дз-іш. Расказваючы (пераказваючы), адступаць ад праўды, расказваць (пераказваць) на шкоду каму-небудзь. Ён усе (усе) зьніпраўдзіў, хіба так i було? Кл. Параўн.: рускае исказить. Гл. няпраўдзіць. ЗНЯЧЭ'УКУ (зьнячэўку, зьн[е]чэўку). Ужываецца ў значэнгіі i побач з знянацку. Зьнячэўку вёльмі напужаў. Вольн. ЗЯЗКУЛЬКА (арф), жан. Ці ж е (ёсць) грошы на зязюльку (арф.). Кл. Параўн.: зяўзюля, кукуля, кукулька. ЗЯКРА'ТЫ (зякраты, з[е]краты). 1. Зякраты (пра чалавека)—з вялікімі вачыма; уставіўшыся, доўга глядзіць нерухомымі вачыма. На свайіх дачок сварыцца, лае йіх: «Чаго, зякраты[е], вулупіліса?» Кл. 2. Зякратае бёрда—рэдкае бёрда. Кл. ЗЯЛО' (арф.) ніяк. Насенне пустазелля. Зяла курам прынёсла (арф.). Кл. ЗЯУЗКУЛЯ (зеўзюля). Зеўзюля кукуе йшчэ. Сл. Гл. зязюля
Дадатковыя словы
вўлупіліса, зняверыць, зняпраудзщ, знячэуку, зьнябўўса, кукўе, кукўлька, кукўля
11 👁