ЗНАЦЬ 2 Відаць. I знаць, што ён підобры чалавёк. Н.-Андр. Знаць, што марозы прападуць. Зуб. Знаць (відаць), што даўтю цёлна (карова). Кл. ЗНА'ЧЫ 'ЦЬ (значыць) II спраж непераходны. Выразна відаць (аб карове), што цельная. Hi палюя й ні значыць наша карова. Н.-Андр. Скора малачка дась кароўка, добра значыць ужэ. Кл. Параўн.: іКарова ўжо значыцца (арф.). Віцебскі раён. ЗНЕ'КУЛЬ (зьнёкуль, радзей зьнёскуль i зьнёткуль). Аднекуль. Зьнёкуль жонку сабе прыўёз. Кл. ЗНЕ ўКУЛЬ (зьнёскуль) Гл. знекуль. Кл. ЗНЕЛКУЛЬ (зьнёткуль). Гл. знекуль. Кл. ЗНЕ'ХТАВАЦЬ (зьнёхтавацъ, зьнёхтуваць) -ую, -уеш, пераходны. Зганьбіць, прынізіць (каго-небудзь), як нікчэмнага, нявартаснага. Прыўёз (жонку) з Расёйі, маладзіца хароша, здарова, нашае жызьні ні знае, дак зьнёхтавалі сусім. Сл. Каб зьнёхтаваць, розуму ні трэба. Сл. ЗНО'САК (зносак) мужч. Зносак, незвычайна малое яйка. Зноскі бываюць вёльмі такі[е] мацакі. Пас. Янкі Купалы. ЗНЯБУ'ЦЦА (зьнябуцца). Гл. знябыцца. ЗНЯБЬГЦЦА (зьнябуцца, зьнябыцца, зьн[е]~ быцца). Выбіцца з сіл (у дарозе, з бессані, з гол аду, з бесперапыннай працьт, адзіноцтва ў чужых людзях). Загналі (немцы) акопы ка