Драбіны нёхта сьцёг. Пае. Янкі Купалы. Пры стаў драбіны. Драбіны зрабіў. Кл. ДРАБО'К (драбок) мужч. Маленькі кавалачак чаго-небудзь, звычайна пра цукар. Драбок сахару ўкінула ў кашу. Барб. Прышла, просіць хоць малёнькі драбок сахару дзіцяці. Кл. Параўн.: драбінка 2 (гл.). ДУБЕ'Ц (дубёц) мужч. Дубёд зламаўся. Байл. Дубца даць. iKл. ДУБЕ ўЬ (дубёцъ, дубёць) -ею, -ееш, непераходны. Мерзнуць на холадзе. I пальцы дубёюць. Зуб. Хваціць дубёць ёй (карове на дварэ). Кл. Параўн.: адубёць (гл.). ДУ ў Я 1 (дуля) жан. Садовая груша, не дзічка. Ігруша — дзічка-груша. Дуль нарасло багато. Кл. ДУШЯ 2 Дуля, фіга. Сл. ДЬГБАЧіКІ (дыбачкі) толькі ў множн. Ужываецца з прыназоўнікам на пры дзеясловах стаць, ісці, хадзідь. Стаць на дыбачкі, ісці на дыбачках — стаць, ісці на пальцах. На дыбачках доўга ні пастаю. Стань на дыбачкі, дак углёдзіш. Кл. д з. ДЗЕ'ВЕР (дзёвер, дзёв[е]р) мужч. Брат гаспадара (мужа). Барб., Байл., IKл. Дзёв[е]р прасіў у госьці. Дак. Дзёверу атнесу. Хал. ДЗЕЛЬ (дзель). Дзе-небудзь. Дзель знайду. Вольн. Дзель пастаўлю ёту прасьніцу нанач. Mo дзель дась скасіць крошку? Кл