прыйшлося сеоці за шытво. A. Чарнышэвіч, Світанне, 1957, стар. І67. ШКЛЮД (шклюд) мужч. Цяслярская прылада, сякера, якою ачэсваюць тоўстыя бярвенні, у адрозненне ад пуца (гл. пуц)—мае шырокае лязо. I шклюд ы пуц цягаў. Вольи. Шклюдам часалі. Кл. Параўн.: Сцены гладка склютаваны. Я. Купала. ШКЛЯ'ВКА (шклянка) жан. Даўней гаварылі: дай шклянку. Хал. Тато наш: шклянка й шклянка (г. зн. гаворыць толькі шклянка, не стакан). Кл. Адну шкляначку ўраньні надайіла. Кл. ШЛЁГ (шлёг). Выклічнікава-дзеяслоўная форма тыпу гоп, хоп. Рэзкі, нечаканы ўдар пугай,' дубцом (па кім-небудзь). Шлёг дубцом каня, a ён брыкануў. Кл. ШЛЁТАЦЬ (шлегаць) I спраж. (-аю, -аеш), пераходны. Удараць пугай, дубцом. Трэба думаць, з нямецкага schlagen. Што ты шлёга[е]ш (каня) бес канца? Вазьму да самога нашлёгаю. Кл. ШЛЁТіНУЦЬЗак. тр. ад шлёгаць. Щлёгнуць. Кл. ШЛУ'ННЕ (шлуньне). Вантробы, нутро, унутранасці жывой істоты ці якога прадмета. Так выцяў, што й шлуньне палёзла. Пае. Янкі Купалы. У фразеалагізме: шлунне выцягнуць (параўн.: вантробы дастаць, вантробы выцягнуць, жылле выцягнуць). Кл