ПО'КАНКА (поканка) жан. Груша, яблык (часцей спелыя), у якіх лопнула скурка. А я й поканку (грушу) нашбу. Пае. Янкі Купалы. ПОЛ (пол i пол) мужч. Насділ з дошак, на якім спалі (цяпер палоў у хатах няма), звычайна ад печы да супрацьлеглай сцяны. Цяпер дак ложкі, ді бо караваці, a бувало—пол, у ўсякай хаце пол. Кл. Параўн.: пальніца, палок, ПО'ЛУДЗЕНЬ (арф.) мужч. Абед. А мо пара на полудзень? (арф.). Кл. ПО'ЛЫ М ЕНЬ (арф.) мужч. Вялікае полымя ў печы; дровы палаюць. Сухіх дрбу паклала багата, дык полымень аж у комін (арф.). Вайд. Параўн.: чэшекае piamen—полымя. ПСУПАР (nónap, радзей папар). Папар. На попары добра напасьцілі тавар. Кл. ПОФСТКІ (порсткі, пдрсткі). Пра няўжыўчывага чалавека, які балюча i рэзка рэагуе на папраўкі, заўвагі ці парады. Такі порсткі ні будзь, бо хтоль выб'е такую натуру. Пае. Янкі Купалы. Вёльмі порстка, й слова ні скажаш. Кл. Параўн. варавіты. ПО'СІЛКА (посілка i часам восілка) жан. Вяровачка, дрот, скручаная лазіна на вядры, за якую носяць вядро (дужка вядра). Посілку атарвала. 3 дроту зрабіў посілку. Кл. Параўн.: восілка. Капыльскі раён. ПО'ТУЛЬ (потуль i патуль). Прыслоўе месца i часу. Датуль, да таго месца, да таго часу
Дадатковыя словы
выбе, дрбту, дрбў, натўру, нашбў, патўль, такўю
2 👁