Бархудараў, Хрестоматия по истории русского языка, ч. 1, 1952, стар. 381. ПАШНЯ' (пашня) жан. Збажына. Пашня ў йіх (у в. Малінава) пастаянна ўрадліва. Кл. I пашня добра ўся, й картоплі, як лава, йдуць (растуць). Барб. Град упёнь зьбіў пашню. Кл. ПЕЖАЛЬНАЯ (пёкална). Прыметнік. Ужываецца толькі ў спалучэнні з назоўнікам дзежка. Пёкална дзёжка—дзяжа, у якой рашчыняюць цеста на хлеб i замешваюць яго. Пёкалну дзёжку памыць трэба. Пёкалну аддала, а ў аладжчынцэ (гл.) рашчыняю. Кл. ПЕШ КА (пёлка i пёлка). Памяншальнае ад пель (гл. пель). Пёлка тая ні вукашана. Сл. ПЕЛЬ (пель i пель) жан. Нізіна сярод поля, звычайна круглая або авальная. У Наддатках пель ьукашана. Кл. Параўн.: пёля. Парыцкі раён. ПЕШ ЬКА (пёлька) жан. Палонка. У пёльку ўскочыў. Пас. Янкі Купалы. Параўн.: Ды глядзі ў палонку, сынку, не ўваліся. Я. Колас. ПЕЛЯНА/ (арф.) жан. Ніз (спераду) кашулі, сукенкі, спадніцы. Ужываецда ў спалучэннях: сып (насып) у пеляну, несла ў пеляне, насша пеляною. У пелену наклаў яблык. Барб. Як тая гаспадыня, што ў пел[е]нё жар насіла. Кл. ПЕРАБАРСА'ЦЬ (перабарсиць i пярабарсаць) I спраж. (-аю, ~аеш), пераходны. Перабарсадь шточнебудзь — выдягнуць абору з аднаго i задягнудь у другі. Пажджы: перабарсаю й пахши. Хал